What’s in it for me

Ik vind vaak dat je twee soorten mensen tegenkomt: de gevers en de nemers.   De nemers zijn de mensen die leven volgens het principe “what’s in it for me?”. Je kent ze wel: mensen die als eerste in de rij staan als er iets uitgedeeld wordt, die er niet voor terugschrikken om wat papier mee naar huis te nemen omdat de werkgever toch genoeg heeft, die misnoegd zijn als de buren de lotto winnen en zij niet…   De gevers zijn dan de mensen die graag geven: van hun vrije tijd, hun hebben en houden delen met anderen, altijd klaar staan om te helpen…   Mormonen vind je van nature in de groep van de gevers, zonder evenwel dat dit exclusief zo is. Je hoeft geen Mormoon te zijn om een gever te zijn en zeker niet alle Mormonen zijn gevers. Maar wie het evangelie echt dagelijks probeert te beleven, zal van nature proberen te delen met anderen en voor anderen te zorgen. Die hebben als eerste reflex “what can I do to make this world a better place”.   Voor mij is dat een grote aanpassing. Ik heb een opvoeding gehad die gericht was op het eerste levensmotto, op een egocentrisch leven volgens het principe “word ik er beter van”. Maar ik heb me daar altijd tegen verzet en altijd de neiging gehad naar de andere kant en als Mormoon ben ik blij dat ik daar nu echt werk kan van maken. Lukt me dat elke keer? Neen, zeker niet. Ik vloek ook al wel eens als men weer eens aan mijn deur staat terwijl ik liever in mijn zetel zou zitten. Ik ben niet perfect, verre van zelfs…   Maar ik merk toch dat in de maatschappij het vandaag geen evidentie is om een gever te zijn. Ik erger me mateloos aan wat de vakbonden momenteel bekokstoven. Die stakingen komen er omdat men vindt dat er te weinig “in zit voor zichzelf”. Men denkt op korte termijn en ziet enkel wat men zelf minder zal hebben. Hoewel men beter op lange termijn ook beter aan zichzelf denkt. De huidige besparingen zijn niet bedoeld om nu iets af te pakken, maar om te zorgen dat je nog een pensioen zal hebben. Het is ook bedoeld om te zorgen dat we allemaal nog welvaart hebben.   Ik hoop dat iedereen een beetje de visie krijgt dat we ons allemaal moeten inspannen om van onze welvaartsmaatschappij een betere plaats te maken voor iedereen. Ik denk aan de parabel van de talenten, waarbij dienaars gevraagd werden te werken voor hun heer, dus zonder zicht op winst voor zichzelf. Maar in the end werden de twee die hun best hadden gedaan wel beloond en mochten ze mee genieten van de welvaart van hun meester. Laat ons allemaal aub eens nadenken hoe we ieder een beetje kunnen bijdragen aan het behoud van onze welvaart.