Was ik ook zo?

Dit weekend heb ik een paar fantastische dagen gehad met Laurens. We zijn opnieuw op vader-zoon kampeerweekend vertrokken. Dit concept heb ik leren kennen dankzij de kerk en ik heb geleerd dat dit echt van die memory building moments zijn. Het soort van herinneringen die ik graag zelf had gehad en waarvan ik hoop dat mijn zoon ze nog zal koesteren, lang nadat ik er niet meer ben.   Ik weet dat Laurens hier enorm van genoten heeft. Toen we dit een paar maand geleden voor het eerst deden, had ik mijn zoon twee dagen bij me zonder dat ik me één keer heb moeten kwaad maken. Hij deed echt zijn uiterste best om gewoon een lief kind te zijn en te genieten van mekaars exclusief gezelfschap. Een tijdje terug vroeg Isabel aan de kinderen wat voor hen de beste vakantie ooit was en Laurens antwoordde spontaan “mijn kampeerweekend met papa” en niet zoals we verwacht hadden één van de hotels of speciale plaatsen die we als gezinsvakanties achter de rug hebben.   Was ik ook zo? Ik kan het niet weten, want ik heb nooit zo’n vader-zoon weekend gehad. Wel heb ik vaak met mijn vader geprobeerd zijn hobby’s te delen. Ik zorgde dat ik ook interesse had in wat hem bezig hield, zodat we toch dingen samen konden doen. Zo heb ik als kind uren versleten achter een CB of een vishengel. Gewoon om samen met mijn vader te zijn. Dus ik ben er ook zeker van dat Laurens geniet van die momenten waarop hij mijn onverdeelde aandacht krijgt. Tijdens het jaar is het vaak aandacht verdelen tussen zoveel taken als vader, echtgenoot en kostwinner, maar zulke dagen zijn er gewoon geen andere zaken. Dan is er alleen mijn zoon en ik. Een aanrader voor alle papa’s.   Was ik ook zo? (bis) Ik stel dezelfde vraag maar nu over iets helemaal anders. We zaten dit weekeinde in Park Molenheide. Een superplek om een paar dagen te kamperen met je gezin (of als je niet van kamperen houdt, een huisje te huren). Leuk subtropisch zwembad en een fantastische binnenspeeltuin. Tevens ook leuke bowling en een binnen mini golf in een leuk thema.   Zulke accomodatie trekt dus een pak kinderen en alles is er kindvriendelijk uitgerust. Des te meer viel het volgende voorval spijtig genoeg harder op. De minigolf (en andere accomodatie) wordt natuurlijk zo veel mogelijk gebruikt, dus blijkbaar ook voor events en niet enkel voor de parkbezoekers. Er was daar een bus aangekomen met wat ik oneerbiedig bruggepensioneerde dokwerkers zou noemen. Ik wil niemand kwetsen, maar daar deden ze me aan denken. Of althans sommigen van hen. Na hun partijtje minigolf ontdekte een groep van hen dat er een cafetaria was in de kinderspeeltuin en dat daar natuurlijk voor de ouders ook een pintje of een leffe kon gedronken worden.   Spijtig genoeg bleef het niet bij eentje. Geen mooi tafereel en zeker niet de juiste locatie. Dat was echt geen voorbeeld voor kinderen. Als je dan wil drinken (en wat mij betreft maakt iedereen zelf de keuze of hij dronken wil zijn), dan doe je dat toch niet in een kinderspeeltuin??? Om u te vertellen hoe erg het was: toen het tijd was om te vertrekken, zijn sommigen opgehaald door een parkverantwoordelijke die hen de uitgang wees, maar sommige zatlappen waren te koppig om al mee te gaan en wilden er “nog eentje”. Nadien zochten ze zelf de uitgang. Meer dan een kwartief hebben ze lopen zwalpen tussen de kinderen en uiteindelijk heeft iemand van het personeel hen de uitgang getoond, want op eigen krachten en eigen inzicht vonden ze die niet.   Los van het feit dat ik vind dat Molenheide dit niet had mogen toelaten en had moeten ingrijpen, was ik vooral beschaamd. Niet zozeer voor hen, maar voor mezelf. Wetende dat ik voor ik Mormoon was ook wel een trappist of whiskey lustte en soms in te grote hoeveelheden. Denkend dat het leuk was om “te zeveren” met maten.   Nu ik dit gezien heb zat ik de ganse tijd te denken “was ik ook zo?”. “Was ik ook de flauwe plezante, die meende dat ik schuifdeuren de andere kant kon doen open gaan?” Ik vond het een erg tafereel voor de kinderen, maar ik ben blij dat ik het zelf gezien heb. Nu pas snap ik hoeveel veiliger en beter mijn leven is, nu ik geen alcohol meer drink. Nu zie ik dat dit gebod inderdaad een zegen is, die me voor stommiteiten behoedt. Ja, ik was ook zo, maar ik wil zo nooit meer zijn.   Ik ben dan veel liever de papa die ik dit weekend was: de papa die fijne gesprekken had met zijn zoon, spelletjes speelde en hem kon wijzen op het feit wat alcohol met een mens kan doen.