To go or not to go

Deze zondag was geen fijne zondag voor Isabel en mezelf als ouders. Met dank aan Laurens en zijn autisme. En waarschijnlijk pubergedrag dat er ook komt bij kijken. Als ouders zitten we dan ook met één van de moeilijkste vragen waar iedere actieve mormoonse ouder wel eens mee te maken krijgt, denk ik. Een paar weken geleden is Laurens 12 geworden en is hij dus in onze kerk voortaan een Jongeman. Hij neemt dus ’s morgens deel aan een andere klas dan het jeugdwerk (wat hem blijkbaar al moeilijk valt om niet meer in het jeugdwerk te zitten) en hij heeft voortaan ook het priesterschap. Dat betekent dat het eigenlijk zijn taak is om het avondmaal te bedienen aan zijn broeders en zusters.   Twee weken geleden mocht hij dat voor het eerst doen. De president en andere jongemannen hadden hem goed voorbereid en uitgebreid geoefenend. Door een goedbedoelde bemoeienis van een broeder, liep het echter plots anders dan hij geoefend had en op van de zenuwen dacht hij op een gegeven moment dat iemand het schaaltje al vast had – quod non en dus alles op de grond. Stress alom dus.   Waar ik dus voor vreesde, is dat daardoor hij het niet meer zag zitten om dit deze week opnieuw te doen. Langs de andere kant, wie van zijn paard valt kruipt er best terug zo snel mogelijk op. Hem nu zijn zin laten doen en een neen aanvaarden, zou er kunnen toe leiden dat hij altijd neen blijft zeggen. Unfortunately peanutbutter, zijn neen was gisteren voldoende neen om te boycotten. Wat natuurlijk voor teuleurstelling zorgde bij zijn moeder en mezelf. Des te meer omdat we er op gerekend hadden dat hij een tempelaanbeveling zou krijgen om deze week voor de eerste keer samen naar de tempel te gaan. Maar ik vond zelf niet dat hij er nu klaar voor was dus hebben we het niet eens gevraagd en hebben we de tempeltrip geannuleerd.   “Ik wil niet naar de kerk”   De laatste weken gaat het sowieso al moeilijk om naar de kerk te gaan. Laurens boycot echt zo veel mogelijk. Op zaterdagavond zal hij bewust alles proberen om stiekem lang wakker te zijn op zijn kamer, zodat hij op zondag echt letterlijk omvalt van de slaap in de kerk. Elke zondagmorgen is het discussie van “ik wil niet” versus “je zal meegaan”.   Ik denk niet dat we daar een uitzonderlijke situatie tegenkomen en dat iedere mormoonse ouder van tieners wel aan dat gevreesde moment komt dat zoon- of dochterlief weigert van nog te gaan. Wat doe je dan als ouder in zulk geval? We leren enerzijds dat we allemaal keuzevrijheid hebben gekregen van onze Hemelse Vader, maar anderzijds dat het onze plicht is als ouders om onze kinderen in het evangelie op te voeden. Waar ligt de grens tussen die beiden? Op welke leeftijd laat je toe dat je kind zulke fundamentale vragen zelf mag gaan beantwoorden? Dit gaat immers een stuk verder dan vragen over welke kleren aandoen of bedtijd bijvoorbeeld. Dit zit al meer ind e categorie “welke richting ga je studeren” en daarboven (gelet op ons feit dat voor ons geloof deze keuze eeuwige consequenties kan hebben).   In Laurens’ geval worstel ik nog met bijkomende bedenkingen. Enerzijds moet ik keer op keer vaststellen dat door zijn autisme de split tussen cognitieve vaardigheden en sociale kunde wel echt groot is. Terwijl ik besef dat ik met bovenstaande vragen niet alleen sta en dus zou kunnen luisteren en kijken hoe andere ouders dat aanpakken met (puberende) tieners, stel ik me bij Laurens constant de vraag waar het autisme stopt en de puberende koppigheid begint.   Isabel en ik weten het niet meer. Verleggen wij telkens onze grens in de gedachte “het is zijn autisme; hij kan er niks aan doen” of verleggen we de grens dan te veel? Moeten we Laurens niet regelmatig dwingen toch die stap verder te zetten?   Hoedanook, onze zondagse uitstappen naar de kerk worden stilaan eerder een beproeving dan een geestrijke ervaring. Ook voor ons zou het makkelijker zijn hem thuis te laten. Dan moeten ook niet meer denken aan wat anderen denken over Laurens’ gedrag (hoewel ik me dat zo weinig mogelijk probeer aan te trekken – daar heb ik al een dikker vel tegen gekregen) of hij op zijn minst de rust van anderen terwijl ze geestelijk herbronnen niet meer stoort.   Als er iemand goede raad heeft, laat gerust weten. Hoe denken jullie om te gaan met tieners die niet meer naar de kerk willen? Wat zijn jullie ervaringen? Ik zou ze echt graag eens horen/lezen.