Gehaktballen met slagroom

Vandaag heb ik “Gehaktballen met slagroom” van Seth Godin uitgelezen. Godins theorie is dat als je een basisproduct maakt zoals gehaktballen dat je niet zonder meer web 2.0 (=de slagroom) er kan overgieten en verwachten dat het een succesrecept wordt. De beeldspraak in de titel met deze verklaring is eigenlijk zowat het beste (en de kern) van het ganse boek. Godin raast doorgeen een ganse stapel voorbeelden en theorieën, eigenlijk alsmaar datzelfde idee herhalend in de hoop van jou hiervan echt te overtuigen. Tips en hulpmiddelen reikt die niet aan. Dit boek had dus ook een pak minder papier kunnen verslinden, om dezelfde (weliswaar belangrijke) boodschap door te geven. Het zou dan waarschijnlijk door veel meer managers gelezen worden. Want ik ben het wel eens met de stelling. Zomaar web 2.0 op je bedrijf toepassen werkt niet. De hele bedrijfscultuur moet er voor open staan. Ik ben het wel niet eens met Godins visie dat als je het niet doet, je ten dode bent opgeschreven. De belangrijkste conclusie van het ganse boek is dat je van massacommunicatie met je potentiële klanten moet evolueren naar een één-op-één communicatie. Iedere klant voelt zich belangrijk. Ik zou het boek dus vooral aanbevelen aan die stakkers die een baas hebben die vorige week riep “we moeten gaan bloggen” en daarna in jouw richting keek.