De paus slaat de proefbuisbal mis

De paus was er enorm snel bij om de toekenning van de Nobelprijs aan Robert Edwards, de vader van de proefbuisbaby, scherp te veroordelen. Ik wou dat de paus even snel was om bisschop Vangheluwe te veroordelen en zich even scherp uit te laten over pedofiele priesters in plaats van dat een ziekte te noemen. Als christen ben ik er oprecht van overtuigd dat er niks verkeerd is aan IVF. Ik begrijp wel dat er ethische vraagstukken mee gemoeid zijn, maar dat is altijd nodig bij geneeskunde en bij iedere nieuwe stap die we zetten in de medische wereld. Voor alle duidelijk geloof ik dat een ongeboren kind reeds een dierbaar leven is. Een baby heeft een ziel, ook al zit hij nog in de baarmoeder. Maar daar ligt net de grens voor mij. Als ik er over nadenk, dan kan ik niet anders dan vaststellen dat daar volgens mij de grens ligt. Ik denk dat er pas leven in de foetus komt, als die zich innestelt en een band maakt met de moeder. Op het moment dat die band er is, kan er leven ingeblazen worden. Volgens mij is dat te vergelijken met zoals het in Genesis 2,7 geschreven is: “Hij vormde hem uit stof, uit aarde, en blies hem levensadem in de neus. Zo werd de mens een levend wezen.” Ik denk dat God nog altijd zo te werk gaat. Hij kiest zelf Zijn middelen en wat is er nu mooier dan een moeder die uit liefde het leven wil schenken aan een nieuwe mens. De woordkeuze zegt het zo mooi: leven schenken aan. Het is een gift, het wordt gegeven. Ik denk dus dat het leven gegeven wordt door God via de moeder. Zo blijft de ketting ononderbroken. God heeft zijn levenskracht in de mens gebracht en die wordt van generatie op generatie doorgegeven. Een paar gedeelde eicellen in een proefbuis zijn mijn inziens dan ook niet meer dan wat stof. Er wordt pas in de baarmoeder leven ingeblazen. Vanaf dan is het een levende mens en moet het als dusdanig behandeld worden. Maar dankzij IVF kunnen vele ouders hun liefde én het leven doorgeven. Zo komen er vele zielen op hun plek terecht en kunnen ze een leven leiden op aarde voor ze terugkeren naar onze Hemelse Vader. Daar is dus niks mis mee, integendeel. Het is gewoon één van de Goddelijke werkwijzen om een nieuw leven te maken. En iedere ouder zal het met mij eens zijn dat zoiets een wonder is. Het wordt gewoon dringend tijd dat de Rooms-Katholieke Kerk eens werk maakt van getrouwde priesters. Dan pas zullen ze hun schijnheilig taboe omtrent seksualiteit (en alles wat daar mee te maken heeft) en de volheid van een gezin leren kennen. Voor God is het gezin de kern van een samenleving waarin Hij aanwezig kan zijn. Spijtig dat er nu uitspraken worden gedaan door mensen die niet weten waarover ze praten. Hoog tijd voor verandering dus.