Slaap zacht, mijn appelke

Donderslag bij heldere hemel… Nog nooit heb ik zo dat spreekwoord zo intens gevoeld als vandaag. Vol verwachting (sic) naar de gynaecoloog vandaag, blij om nog eens een glimp van ons appelke te zien. En na twee seconden zegt die dokter “ik vrees dat ik slecht nieuws heb”. En dan zie je het zelf: waar je een klein flikkerlichtje moet zien, zie je nu niks meer. Heel stilletjes zie je de contouren van je kindje en dringt het langzaam tot je door dat het er niet meer is. Om God weet welke reden, is het als een zuchtje van de wind weggegaan. Je moet dan met de dokter nog praktische zaken afspreken omtrent de curetage, allerlei afspraken die verzet moeten worden om bij je vrouw te kunnen zijn en dan nog naar huis en het slechte nieuws aan Lucas vertellen. Laurens weet het nog niet, die is vanavond op internaat. Lucas is bij oma gaan slapen omdat papa en mama morgen vroeg moeten vertrekken naar het ziekenhuis. Voor hem is broer of zus nu een wolkje aan de hemel. Bij het slapen gaan zei Lucas tegen zijn knuffel dat die niet bang moest zijn, dat morgen weer alles normaal zal zijn. Ik wou dat ik dat ook kon zeggen. Dit is de tweede miskraam op een half jaar tijd. Nu, in de stilte van ons huis, vraag ik me tussen mijn zilte tranen af of ik egoïstisch ben als ik probeer rationeel te overwegen of de natuur ons duidelijk maakt dat we te oud zijn geworden of dat ik koppig wil volharden. Ik weet het niet, tijd brengt raad, zegt men… Ik weet nu alleen dat ik mijn baby’tje keihard mis, dat ik het nooit zal kunnen vasthouden en knuffelen. Ik mis je appelke, voor altijd…