Ik ben nu een mormoon

’t is gebeurd! Gisteren zijn Belle en ik gedoopt in een mooie serene doopdienst. Het ging allemaal zo snel: ik had het graag wat langzamer gehad. Elder Larson had het in zijn toespraak over de doop zelf en Elder Schulte had het over het dopen met vuur. Mooie woorden en vooral hun persoonlijke toevoegingen waren heel mooi. Elder Larson verwees er naar dat hij opkeek naar onze sterke getuigenis omdat die sterker is dan die van hemzelf (you’re kidding, right?). Elder Schulte heeft nog maar eens gezegd „I love your family”. Elder Schulte & Larson, this family also loves you. Zuster Inge S. heeft heel prachtig gezongen. En dan was het tijd om gedoopt te worden door Kevin. Het ging allemaal zo snel. Voor ik goed en wel door had wat Kevin exact gezegd had, zat ik onder water. Zelfs zonder lucht gepakt te hebben. Vandaag was het dan de handoplegging en de gave van de Heilige Geest. Broeder Geert V. heeft Belle gezegend met een heel mooie, uitgebreide persoonlijke zegen. Moeder zijn voor haar twee kinderen, vrouw zijn voor haar man. Dat is kort gezegd haar taak en ik weet dat ze die goed zal vervullen. Ik ben de handen opgelegd door president Van Hees. Hij wenste me sterkte toe als patriarch van het gezin en zegende me om een goed priesterschapsdrager te worden. Ook Kevin, zijn vader en de Elders waren rond ons komen staan om samen de handen boven ons hoofd te houden. Isabel was helemaal emotioneel. Zij heeft wel degelijk een brandende gloed gevoeld. Ik daarentegen gewoon kippenvel en een kleine traan in mijn ogen. Ik maak mij een beetje ongerust dat ik nergens iets spectaculair heb gevoeld. Ik voel me daardoor al de ganse dag slecht. Ben ik niet waardig? Twijfel ik te veel? Is dit een test van mijn geloof…? Isabel en ik hebben ook ieder onze getuigenis afgelegd. Belle was nog steeds haar kluts kwijt. Bij de bevestiging door de gemeente vergat ze eerst recht te staan, dan vergat ze haar hand op te steken en was het eerst nog haar linkerhand. Bijzonder was ook dat er vandaag een Amerikaans gezin aanwezig was, wiens zoon enige jaren geleden gediend heeft in Gent. Ze zijn nadien ons komen proficiat wensen, ontroerd dat ze dit hadden mogen meemaken. Ze wonen in Amerika en na de dienst liet ik vallen dat we binnen twee jaar naar Utah gaan. Prompt volgde een uitnodiging. Ik heb de rest van de dag gebeden om te weten waarom ik het zo anders ervaren heb dan Isabel. Het antwoord dat ik kreeg was rustgevend: “David, je hebt de Heilige Geest bij je, daar moet je niet voor vrezen”. En dat is voor mij op dit moment voldoende.