De zoektocht naar het vuur

Ik ben een twijfelaar, hoewel de buitenwereld dat niet als etiket op mij zal plakken, integendeel zelfs. Dat komt omdat ik geen eeuwige twijfelaar ben, maar eerder het type van de wetenschappelijke onderzoeker. Als ik iets wil weten, dan zal ik alle pro’s en contra’s bekijken, oplijsten, afwegen, … om vervolgens een besluit te nemen. En dan is dat meteen ook een overtuigd besluit, omdat ik weet dat ik voldoende alle kanten van de medaille heb onderzocht. Noem mijn twijfel dus eerder gezond. Ook mijn omgeving ervaart dat. Je kan mij overtuigen met goede argumenten en op mijn werk weten ze ook dat als ik ja zeg, dat dit een versterkend element is, want dat mijn overtuiging van een project gebaseerd is op een degelijke afweging.   Twee weken geleden ben ik gedoopt en de dag nadien ben ik bevestigd als lid van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Toen heb ik ook via handoplegging de gave van de Heilige Geest mogen ontvangen. Ik keek daar enorm naar uit. Iedereen sprak zo mooi over dat moment, over het vuur dat ik in mij zou voelen branden.   Maar ik heb dat vuur niet gevoeld. Ik kreeg wel een enorme rilling en kippenvel van kop tot teen. En ik was wel ontroerd. Maar het voorspelde vuur heb ik niet gevoeld, zo dacht ik toch. Op weg naar huis sprak ik daarover met mijn vrouw. Had zij het vuur wel gevoeld? Ja, zelfs in die mate dat het bijna pijn deed, zo vertelde ze me. Ik benijdde haar daarom en daar begon dus de twijfel. Was mijn geloof niet sterk genoeg? Had ik toch niet genoeg mijn best gedaan?   Het begin van een nieuwe zoektocht, the search for fire. Ik sprak er over met mijn goeie vriend Kevin, die me al een goed argument gaf en me rust gaf dat ik niet ongerust moest zijn. Die rust had ik nodig om er over te kunnen bidden en die rust werd me gelukkig gauw bevestigd door de Heilige Geest. Maar daarmee was mijn queeste naar het waarom ik het vuur niet gevoeld had, nog niet over.   10 dagen heb ik gebeden voor een antwoord met zelfs de stiekeme vraag of ik het vuur toch mocht voelen. Stukjes bij beetjes kreeg ik het antwoord te voelen, tot op een morgen op weg naar het werk ik aan het luisteren was naar een speech van de laatste algemene conferentie en ik plots niet meer de woorden van de spreker hoorde, maar wel een verklaring in mijn hoofd gedrukt kreeg.   Ken je dat gevoel dat als je een stevige herfst- of winterwandeling hebt gemaakt en je verkleumt bent tot op je botten en je gaat dan bij een brandend haardvuur staan? Die warmte doet deugd en toch krijg je bijna het gevoel dat je zelf in brand staat. Het doet soms bijna pijn zodat je amper kan blijven staan, maar dat doe je toch om er van te genieten. Dat heeft mijn vrouw meegemaakt. Dat is exact het gevoel dat zij had.   Maar heb je het ook al meegemaakt dat je de ganse dag lekker in een te warme kamer hebt gezeten of gewerkt? Dat je helemaal opgewarmd bent, tot in de kleinste vezel van je lichaam? Je hebt het dan zo warm, dat je zonder er acht op te slaan, je naar buiten gaat zonder jas. Je hebt voldoende warmte in je om de kou buiten te trotseren. Het gekke is dan als je dan ook bij dat haardvuur gaat staan, je niet de warmte op zich voelt, maar wel plots zo’n koude rilling krijgt, vanuit het binnenste van de lijf. Een rilling die je echt doet schudden en die je kippenvel bezorgt van kop tot teen…   Dat is wat ik heb meegemaakt en nu besef ik hoe gezegend ik daardoor ben. 20 jaar geleden heb ik voor de eerste keer kennis gemaakt met de Heilige Geest die tot me sprak en me uitdaagde om de waarheid te zoeken, maar ook om te helpen. Die zoektocht is met vele laagtes en sommige betere momenten gegaan, maar in al die jaren ben ik blijven bidden en heeft onze Hemelse Vader me regelmatig bezocht met de Heilige Geest. Ik heb God soms in de steek gelaten maar Hij heeft mij nooit opgegeven. Soms heel duidelijk aanwezig, vaak echter onopgemerkt, heeft de Heilige Geest nooit echt ver uit de buurt geweest.   En vorig jaar wist ik dat ik aan de juiste deur stond, de deur van de warme kamer en heb ik een jaar lang mij al kunnen verwarmen aan het vuur. Daarom heb ik niet het vuur gevoeld als een verbrandend vuur, maar als een deugddoende rilling van genot toen ik de kamer zelf ben binnen geleid. Die rilling was de afwerping van de laatste kou die in mijn kleren was gekropen.   Daarom is mijn twijfel ook bevredigd en weet ik nu dat God bestaat. Ik weet dat. Als je geloven definieert als iets aannemen zonder empirisch bewijs, dan geloof ik niet in God, want ik weet dat Hij bestaat, ik weet dat Jezus Christus onze redder is. Ik moet dat niet geloven, ik zie daarvan voldoende bewijs, niet alleen in mijn eigen leven maar ook in de getuigenissen die ik van mijn broeders en zusters hoor. Geloof ik dat 1+1 gelijk is aan 2? Ja, ik geloof dat, omdat ik weet dat het waar is, omdat ik er voldoende bewijs van gezien heb. Ik geloof dat ik weet en ik weet dat ik geloof in onze Hemelse Vader en in Zijn heilsplan voor ons.   Ik weet ook dat Joseph Smith een oprechte profeet was. Mijn zoektocht heeft me uit eerste hand laten ervaren hoe betekenisvol de zoektocht van Joseph Smith was. Ik weet dat door zijn hand het evangelie op aarde hersteld is en dat dit de ware kerk is. Ik weet dat de verzoening van Jezus Christus er is voor ons allemaal. Daarvan ben ik rotsvast overtuigd.