Een kind is een kind

Deze afbeelding is een simpele afbeelding van een overweging die ik deze week maakte nadat ik een paar dagen geleden een deel van een reportage op TV zag over ouders die om één of andere reden abortus hadden gepleegd.   Laat ik beginnen door duidelijk te stellen dat ieder recht heeft op zijn eigen mening hieromtrent. Iedere ouder die in zulke situatie verzeild is geraakt, zal zijn of haar redenen hebben gehad om tot abortus over te gaan.   Het voornaamste echter wat mij tegen de borst stuit, is dat het zo alledaags is geworden. Deze afbeelding doet me echter opnieuw beseffen dat het niet zo is, dat het eerder ons zo voor ogen wordt gehouden om ons op dwaalpaden te leiden. We hebben inderdaad wetten die veel verder gaan om dier en natuur te beschermen dan dat we mensen beschermen. Dit is trouwens niet alleen in deze kwestie. Niet ver van mijn woonplaats worden tientallen gezinnen en hun huizen bedreigd omdat er een nieuwe hoogspanningslijn boven hun huizen wordt gebouwd. Het is te duur om de leiding daar ondergronds te brengen. 20 km verder wordt diezelfde leiding wel ondergronds aangelegd om een vogelreservaat te beschermen. Conclusie: vogels zijn meer waard dan mensen? In de reportage viel me op dat verschillende gezinnen die een abortus hadden gepleegd, hun “kindje” wel een plaats gaven. Ze gingen regelmatig naar het graf, vertelden broers en zussen over hun broertje/zusje dat er niet meer was, … Kortom, niemand betwijfelde dat het wel degelijk over een kind ging, een mens met een ziel en een voorbestemde plaats in hun gezin.   Kindermoord? Misschien ben ik nu heel hard, maar als je dat zo beschouwt, dan kan je toch niet anders dan concluderen dat je een kindermoord hebt gepleegd? Ik zou ouders beter begrijpen als ze een foetus pas als kind beschouwen na de geboorte, maar als je je als zielsverwant (en ik kies dit woord bewust) met dat kind, hoe kan je dan die band wel doorknippen gewoon afhankelijk van het tijdstip?   Nog harder misschien: is het enige wat ons van “kindermoord” weerhoudt de mate van gehechtheid aan dat kind? Is een kind dat we zes maanden hebben in onze armen gehad, meer waar dan een kind dat we slechts een paar uur hebben geknuffeld en meer waard dan een kind dat we enkel gedragen hebben (als moeder) of helemaal niet (als vader)? Zit daarin de verklaring waarom we meer en meer horen van babymoorden? Want is het niet zo dat er ethisch gezien geen verschil is tussen kindermoord en abortus, behalve de streep op de levenslijn/tijdslijn die het legale van het illegale scheidt?   Zielsvreugde Het heeft me als gelovige aan het denken gezet. Ook binnen onze religie is er een genuanceerd standpunt (gelukkig maar). Een abortus kan in normale omstandigheden niet, behalve als het leven van de moeder bedreigd is, het kindje niet levensvatbaar is of het kind een gevolg is van verkrachting (en in dat laatste geval wordt dan nog aangeraden om in gebed te overwegen of adoptie niet een betere keuze is).   Nog een vraagstuk dat officieel onbeantwoord blijft is wanneer een foetus een ziel krijgt. Voor mij persoonlijk is dat wanneer het hartje begint te kloppen. Ik blijf dat een wonderbaarlijk moment vinden. De magie van stamcellen die zich delen is al heel wat, maar op een gegeven moment is er die eerste levensvonk die dat miniscull klein hartje laat kloppen. Dat is een teken van levensenergie en die is voor mij het teken van het Licht van Christus. Daar begint het leven en verdient het alle respect.   Dat vraagstuk heeft me persoonlijk sterk bezig gehouden omdat we ruim een jaar geleden een kindje verloren zijn. Sommige mensen hebben toen – goedbedoeld, daar twijfel ik niet aan – laten blijken dat een foetusje van 9 weken nog geen kindje was, maar gewoon iets vreemds in je lichaam. Ze deden dit om er ons minder zwaar te laten aan tillen. Maar ik kan je zeggen dat van zodra je die echo gezien hebt met dat kloppend hartje, dat je voelt dat je kindje leeft en volwaardig deel uit maakt van je gezin.   Als mormoon is het vraagstuk omtrent wanneer de ziel in het lichaam komt helemaal niet van belang in verband met het abortusvraagstuk, maar wel met het vraagstuk of dit een geesteszoon of -dochter van God is, die heel kort een lichaam heeft gehad en dus deel zal uitmaken van de eerste opstanding. Aangezien wij geloven in eeuwige gezinsverbanden, is het altijd voor mij een troost geweest om via de Heilige Geest de bevestiging gekregen te hebben dat dit ons kind is en dat we later in de geestenwereld ons kind opnieuw zullen leren kennen. Ik ben er dus van overtuigd dat als ik leef zoals het hoor, dat ik de zegening zal krijgen om mijn gezin ooit voltallig bij mij te hebben. Dat is een enorme troost, bij het verlies van een kind.   Misschien dat daarom die reportage mij zo aangreep. Horen hoe andere mensen mijn mening delen dat hun kind echt wel “iemand” was, maar dat ze die iemand toch geen kans hebben gegund. Ik hoop dat eenieder die in één van beide situaties komt, er eens goed zal over nadenken over de ziel van een kind en hoe onze Hemelse Vader je zal oordelen als je niet met dat leven bent omgesprongen zoals Hij verwachtte of anderzijds hoe Hij met de zegening van een eeuwig gezin je toch nog kan vertroosten omdat je een kind verloren bent.