Een eerlijke keuze

Ik kan er nog steeds over verbaasd zijn hoe ik als Mormoon steeds weer dingen ontdek die me doen denken “wow, this makes sense”.   Zo heb ik al vaak gepiekerd over het feit of je als echte gelovige twijfels kan hebben of niet. Want geloof me (sic), ik twijfel af en toe. Dat ligt nu eenmaal in mijn aard om aan alles en iedereen te twijfelen. Twijfel wordt ook wel eens de moeder van de wetenschap genoemd, dacht ik toch. Maar als gelovige heb je soms het gevoel dat twijfel niet hoort. Ook in de Mormoonse cultuur hoor je daar weinig over. Integendeel zelfs. Getuigenissen gaan steevast over “ik weet”, maar hoe sterk is zo’n “ik weet”?   Want als je iets zeker weet, is het dan nog wel geloof? In de Schriften zelf lezen we dat geloof is hopen op iets wat men niet kan zien. Of met andere woorden geloof is er enkel als je het niet met zekerheid kan vaststellen. Ik heb me vaak afgevraagd of dit een cirkelredenering was. Geloofscritici zullen zeker ja antwoorden op die vraag, maar daar was ik niet zo zeker van.   En nu heb ik voor mezelf een antwoord gevonden. Als Mormoon leren we uit de openbaringen dat Hemelse Vader een wet heeft die Hij nooit overtreedt, namelijk onze absolute keuzevrijheid respecteren. Dat is een essentieel onderdeel van het Heilsplan. Welnu, dan moet er twijfel zijn. God kan op geen enkele manier tastbaar bewijs geven van zijn bestaan zonder dat er een tegenargument kan en moet zijn. Geen materie zonder antimaterie. Geen foordeel sonder nadeel. Want als die twijfel niet mogelijk is, is er geen sprake van keuzevrijheid en dus niet van geloof.   Stel immers dat ik je de keuze laat tussen twee cadeau’s, maar ik zeg je dat in het rode pak meer waarde zit. Je kan nog altijd “vrij” kiezen, maar hoe vrij is die keuze echt? Door mijn uitspraak heb ik je keuze beïnvloed, ik heb een deel van je morele vrijheid ontnomen. En dat is wat God niet kan, niet mag en niet wil doen. De totale keuzevrijheid is nergens zo belangrijk als in geloof.   Want dan pas zal onze keuze reflecteren wat we echt willen. Willen we geloven in Hemelse Vader en het Heilsplan? Of willen we eerder geloven dat we er niet in kunnen geloven? Als alle argumenten pro en contra perfect in evenwicht zijn, dan is geloof de ultieme pure morele keuze die onze echte inborst reflecteert. Als God ergens de balans in een bepaalde richting zou doen uitslaan, dan is er geen zuiver geloof meer, geen zuivere keuze meer. En voor de Mormonen die er bij stil willen staan: was dat nu net niet het plan van Lucifer om er voor te zorgen dat de mensen geen andere keuze hadden dan allen terug te keren naar de verhoging. Klinkt verleidelijk, maar dan zouden we allemaal gevangen zijn.   Kortom, het is deel van het grote plan dat we de keuze moeten maken om te geloven op basis van wat we willen. Eenmaal die keuze gemaakt, zullen we het slot kunnen openen om wel die dingen te zien en te voelen die onze keuze zullen bevestigen. Die keuze moeten we elke dag opnieuw maken. Geloof is een keuze en het is tegelijk een gave, want als we er voor kiezen, krijgen we spirituele bevestiging van ons geloof. Maar nooit met waterdichte garanties, want onze keuze voor God moet een keuze van onszelf zijn. Dus is er altijd ruimte voor twijfel. En binnen de mormoonse kerk is er ruimte voor wie oprecht twijfelt en vragen stelt; is de kerk immers niet gesticht door een jongeman die een oprechte vraag stelde in wat hij nu moest geloven?   En zo is de cirkel rond en heb ik nu weer een stuk rust meer gevonden en kan ik mijn twijfels omarmen als deel van mijn geloof en mijn keuzevrijheid.