The Sound of Music

Ik heb vanavond opnieuw genoten van The Sound of Music. Waarschijnlijk al voor de 30ste keer. Noem het zeemzoet, maar ik kijk elke kerstvakantie uit om hem weer eens te zien.   Als kind vond ik het een mooie film met die zingende kindjes en een papa die veel van zijn kinderen houdt. Als tiener genoot ik van de romantiek en hoopte ik stiekem ook die soulmate te vinden die mij compleet zou maken en het leven zin zou geven. Later genoot ik van de film net omdat ik het geluk had om net zoals kapitein Von Trapp verliefd te worden op een fantastische vrouw. Een verliefdheid die vandaag nog altijd niet over is. Een vrouw die gewoon tegen me aankruipt in de zetel om samen naar deze film te kijken en samen te genieten.   Vandaag genoot ik op het moment dat moeder overste Fraulein Maria opnieuw naar de familie Von Trapp stuurt en Maria duidelijk maakt dat “haar liefde voor God niet minder is omwille van haar liefde voor deze man”. Isabel en ik keken meteen naar mekaar en zeiden: “wat weten wij nu ook he”. Dat blijft voor mij zo fantastisch om Mormoon te zijn: mijn grote liefdes allemaal bij mekaar: mijn kinderen, mijn vrouw en mijn God. In een perfecte verhouding, goddelijk geregeld om zo te zijn, in eeuwigheid.   Ik kijk nu dus al uit naar de volgende kerstvakantie, gewoon omdat er dan opnieuw een Sound of music is.