0

Het jaaroverzicht van 2014

Posted by David on 31/12/2014 in Familie |

Oudejaar, de laatste dag van 2014. Tijd voor eens terug te blikken op het afgelopen jaar in ons gezin, met aandacht voor enkele speciale momenten.

 

Het jaar is goed begonnen. We waren op vakantie in Zweden en hebben die dagen doorgebracht bij nieuwe vrienden voor het leven. Het was ontspannend en een leuke manier om nieuwjaar mee te maken in het noorden van ons continent. Een belofte op een speciaal jaar…

Ontheffing als raadgever

 

Kort na nieuwjaar echter kwam er een opdoffer. Onze gemeentepresident in Gent werd ontheven – vrij onverwacht. Ik was op dat moment tweede raadgever en ik gaf me voor de volle 100% in die roeping. Ik werkte graag samen met onze gemeentepresident; we deelden dezelfde visie op onze kerkgemeente. Op het moment van de ontheffing had ik heel sterk het gevoel dat ons project niet af was, dat er nog werk voor de boeg lag. Ik had net de week voordien de bevestiging gekregen dat we veranderingen die we voor ogen hadden, allemaal in mekaar zouden vallen als een puzzel.

Niet dus en dat heeft me tijd en energie gekost. Dat heeft twijfel meegebracht. Was deze ontheffing een keuze van onze leiders of was het door God geïnspireerd? Die vraag heeft me heel wat energie gekost om mezelf bereid te vinden door te gaan en een nieuwe roeping te aanvaarden. De twijfel sloeg op mezelf en op God. Ik moest op zoek gaan naar nederigheid om die beslissing te aanvaarden. Ik was het niet eens met de keuzes die gemaakt werden, maar het wijze les om zoiets los te laten en je te richten op de roeping die je wel hebt, om die groot te maken.

 

Maar ik kan niet ontkennen dat het niet veel gescheeld heeft of ik zou in die periode afgehaakt hebben. Als ik er nu op terugkijk, is het een serieuze beproeving geweest die me sterker gemaakt heeft en veel bijgeleerd heeft, maar het was zeker geen fijne periode.

 

Kijken naar het positieve

 

Mormon Scientist: the life and faith of Henry EyringIn het voorjaar had ik dus echt wel nood aan positieve zaken, waaraan ik me kon optrekken. Ik heb in die periode veel gelezen en veel met mijn lieve Isabel gepraat. Eén van de betere boeken die ik toen gelezen heb, was Mormon Scientist: the life and faith of Henry Eyring. Dr. Eyring was een hoogaanstaand chemicus, die zo goed als alle wetenschapsprijzen ter wereld heeft gewonnen. Tegelijk was hij een diepgelovig Mormoon, gerespecteerd door velen in de ganse Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen.

Zijn biografie leerde me dat hij dezelfde visie had als ik: wetenschap en religie zijn twee visies op dezelfde waarheid. Ze zijn geen tegengestelden. Het is door onze wereld wetenschappelijk te bestuderen dat Dr. eyring (en ik, in veel minder geleerde mate dan hij) tot de conclusie kwam dat dit alles alleen maar door de hand van onze Schepper tot stand kon gekomen zijn.

Ik schreef mijn getuigenis en positieve ervaring na het lezen dit boek aan zijn zoon, president Eyring en tot mijn verrassing kreeg ik een alleraardigste brief terug die mij bedankte voor mijn brief. President Eyring vertelde me dat hij met veel plezier aan zijn kinderen ging vertellen hoe zijn vader nu nog positieve invloed op het leven van anderen had.

 

In het voorjaar startten we ook met ons eerste facebook project in verband met zendingswerk. In de periode voor Pasen hadden we een uitgebreide advertentie campagne waarin we een gratis DVD aanboden. Het succes was enorm. Meer dan 500 mensen bestelden een DVD. Velen van hen wilden nadien meer weten over onze kerk en onze leer en ontvingen de zendelingen.

Inmiddels werden enkele mensen gedoopt dankzij deze actie die ik mee op touw mocht zetten. Dat technologie die door velen als een kwaad wordt aanzien ook voor het goede kan gebruikt worden, was voor mij een bewijs dat het altijd de keuze van de mens is of hij iets voor goed dan wel kwaad gebruikt.

 

40 jaar

 

Kort even bij stilstaan, want meer waarde hecht ik er niet aan. Maar het was een leuke avond. Mijn lieve schat had een verrassingsfeestje verzorgd in Di Coylde – mijn lievelingsrestaurant die zelfs op hun sluitingsdag wilde openen voor ons. Mijn vrienden waren er, dus het was een gezellige avond.

Verder hecht ik er geen belang aan. 40 of niet, het zegt me niks. Ik voel me nog altijd als een puber met wat meer grijs haar en wat extra levenswijsheid.

 

Bescherming van ons huis

 

Hagelstorm in KnesselareBegin juni maakten we een wonder mee tijdens het weekend van de ringconferentie. Ik was ’s zaterdags naar de priesterschapsbijeenkomst in Antwerpen vertrokken. Na die eerste sessie voelde ik de aandrang terug naar huis te gaan en niet te blijven voor de avondsessie.

Ik was nog niet lang thuis toen één van de ergste voorjaarsstormen losbrak. Hagelstenen van ettelijke centimeters doorsnede geselden Knesselare en omstreken. Op mijn blog van die week kan je nog steeds een kijkje nemen naar het natuurgeweld.

 

Achteraf bekeken was ik blij dat ik thuis was, zodat ik voor mijn gezin kon zorgen. Al was het maar om hen gerust te stellen. De wagens waren herschapen in een soort van Granini flessen. Achteraf zou blijken dat er meer dan 300 inslagen per wagen te tellen waren.

Maar ons huis was wonderwel gespaard gebleven. Ik vreesde voor onze zonnepanelen en ons dak, ook voor ons tuinhuis, maar er was nergens schade. Als ik dat vergelijk met de buurt, ben ik nog steeds overtuigd dat de zegen die ik ooit over ons huis uitsprak, nog steeds werkzaam is. In ons dorp waren heelder daken doorzeefd, waren ramen gebarsten enz… Zelfs bij onze buren waren er stukken uit hun ramen geslagen. Bij ons gewoon niets… En de auto’s waren verzekerd en ook daar hebben we geluk gehad dat mits een juiste referentie ze vlot hersteld konden worden.

 

Een nieuwe roeping

 

Begin juli werd ik door onze ringpresident geroepen als quorumpresident. Alle roepingen zijn belangrijk, maar deze roeping draagt toch een speciale verantwoordelijkheid. Samen met de roeping als gemeentepresident is het de enige roeping die effectief sleutels krijgt om beslissingen te nemen om mensen bij te staan en te helpen. Een zware verantwoordelijkheid werd daarmee op mijn schouders gelegd, maar ik aanvaardde de roeping met veel plezier. Ik doe niet liever dan mijn broeders en zusters te dienen naar het voorbeeld van Christus en deze roeping draait enkel en alleen om dienen. Sommige denken dat het gaat om leiding te geven, maar het is voor mij een roeping bij uitstek waarbij de leer van Christus duidelijk wordt, met name hij die komt als leider, eigenlijk komt om te dienen.

 

Het is niet altijd even makkelijk, als quorumpresident. Je krijgt heel wat op je bord, gaande van praktische problemen tot gezinnen die echt geestelijke steun nodig hebben. Als quorumpresident hou je van iedereen en wil je overal tegelijk zijn, maar dat lukt niet.

Maar ik heb geleerd dat door goede communicatie je al veel goed kan maken. Mijn telefoon staat voor iedereen altijd beschikbaar en wat niet super dringend is, kan via email. Ik vrees dat ik voor altijd bekend zal staan als de emailende president.

 

Ik sta nog altijd verbaasd dat ik na mijn aanstelling echt heb gevoeld hoe de liefde voor iedereen toeneemt. Ook in een groep zoals onze kerkgemeente, zijn er altijd mensen die je minder liggen, maar plots leerde ik me over die verschillen heen te zetten en mezelf te leren hen ook graag te zien. Dat dit zo goed lukt, is niet mijn verdienste, maar is een antwoord op mijn gebed om deze capaciteit in mijn hart te planten.

Ik heb nog veel te leren. Veel energie kruipt in het op orde krijgen van het huisonderwijs en een goede opvolging daarvan. Tegelijk wil ik ook meer activiteiten organiseren die ons nauwer aan mekaar doen hangen.

Het moeilijkste blijft dat ik soms beslissingen moet nemen die niet voor iedereen in dezelfde mate bevredigend kunnen zijn. Als ik mensen daardoor teleurgesteld heb, dan spijt me dat enorm. Daarvan kan ik echt wakker liggen en blijven piekeren en bidden, om tot oplossingen te komen die voor iedereen zo goed mogelijk zijn. Als ik dan nadien merk dat het voor iemand toch niet is wat hij of zij verwacht had, doet me dat pijn en trek ik me dat persoonlijk aan. Het is uit liefde dat ik dan op zoek ga naar een oplossing. Hoewel die oplossing soms ook betekent dat er toch niet het verwachte antwoord komt, beloof ik wel dat het altijd een oplossing is waarvan ik het gevoel heb dat het de beste keuze is die ik op dat moment kon maken.

 

In diezelfde maand mochten wij – mijn gezin en ik – nog eens getuigen over ons leven als Mormonen in Dag Allemaal. Het resultaat was een leuke reportage. Het meest bijzondere echter was dat de week nadien een lezersbrief verscheen van iemand die het ontzettend moeilijk had ik haar leven en de logische vraag schreef “waarom overkomt mij dit?”. Via de redactie stuurde ik haar een uitgebreid bericht toe, waarin ik haar vertelde dat ik die vraag vroeger ook stelde (en soms nog), maar dat ik via de leer van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen omtrent het Heilsplan geleerd had wat het doel van dat alles was. Maar ik wilde haar vooral steun bieden en laten voelen dat Christus haar niet verlaten had. Kort daarna kreeg ik een bedankbriefje. Mijn brief had haar geholpen. Als het resultaat van dat artikel was dat ik één persoon heb kunnen helpen, dan was het dus al een succes te noemen.

 

De operatie van Laurens: ellende en een mirakel tegelijk

 

De zomer eindigde met een minder leuke periode – noem het gerust een ellendige periode. Eerst een uitgestelde operatie door een longontsteking. Een zeer bewogen week maar door gebed behield ik kalmte en vertrouwen.

Operatie LaurensIn september was er dan de operatie. Een ellendig moment om met je kind op intensieve te liggen en al die buisjes te zien. Maar we kunnen nu terugkijken op een periode die eigenlijk zeer goed verlopen is. Het volledig verslag kan je hier terugvinden, maar ik wil nog eens duidelijk herhalen dat mirakels bestaan. Ik heb ze zien gebeuren en het is bevestigd door dokters. Niemand had een vlot herstel verwacht. In plaats van twee weken hospitalisatie en wekenlange revalidatie, was Laurens zeven dagen na zijn operatie al weer thuis en merkte je amper dat hij zo’n zware ingreep had meegemaakt.

 

Maar het grote mirakel bleek in de controles en zijn leven nadien. Zijn probleem was volledig van de baan. Op voorhand hadden de artsen een maximaal herstel van 80% beloofd, maar het is de volle 100% geworden. Niet dat ik geloof dat God zelf de operatie verrichtte, maar wel dat Hij waakte over de artsen en hun concentratie en kunde tot een nieuw niveau tilde. Zonder Zijn inbreng zou dit niet zo goed afgelopen zijn.

Het was een zware week, maar nu op het einde van het jaar lijkt het allemaal niks, in vergelijking met de opluchting dat alles in orde is gekomen.

 

Tel daarbij dat Laurens ondanks acht weken afwezigheid op school, toch superresultaten heeft behaald en geprezen werd door zijn vooruitgang, zowel op schools als sociaal vlak, zijn we echt blij. Wat een dieptepunt leek te worden, blijkt nu achteraf een vreugdevolle gebeurtenis te zijn.

 

Ontmoeting met een apostel

elder ballard and david geens

Een hoogtepunt van 2014 blijft echter mijn ontmoeting met Elder Ballard.

Ik vergeet nooit de telefoon van broeder Scheltinga. hij vertelde me dat ze die morgen een bijeenkomst van de zendelingern hadden gehad samen met Elder Ballard en dat hij daar over mij gesproken had, met name dat de inzet van één persoon zo’n effect kon hebben (refererend naar de facebook campagne). Hij zei dat hij me graag eens wou ontmoeten, wat dus dan maar ad hoc werd geregeld.

 

Ik was redelijk nerveus op weg naar Zoetermeer. Maar het moment samen met hem, de vijf minuten die we gesproken hebben, vergeet ik nooit meer. Als een echte vader nam hij me bij de schouder en nadien streelde hij me over mijn wang. Ik voelde echt dat deze man een apostel van Jezus Christus is en op een bijzondere manier het licht van Christus reflecteert. Een moment om nooit meer te vergeten!

 

Een najaar met ups en downs

 

In het najaar zijn er nog enkele speciale momenten geweest. Zo ben ik met Laurens twee keer op vader zoon weekend gegaan. Dat zijn momenten die we beiden koesteren. Laurens noemt het nog steeds zijn beste vakantie ooit. Dat zijn gouden momenten die niemand ons nog kan ontnemen.

Eén van die weekend was samen met mijn zus. Het was ook voor mij genieten om dichter naar mijn zus toe te groeien en iemand te hebben die familie is en die me aanvaardt voor wie ik ben en me niet veroordeelt omwille van mijn geloof of manier van leven.

 

Later ben ik ook met Lucas op vader zoon weekend gegaan en ook dat was bijzonder. Met Lucas hebben we dit najaar nochtans regelmatig downs gehad. Als men je vanuit de school belt met de mededeling dat men zich zorgen maakt omdat je kind over zelfmoord praat terwijl je zelf ook al zulke signalen hebt opgevangen, dan blijft je hart stilstaan.

Gelukkig zijn we daar ook niet bij de pakken blijven stilstaan. Psychiaters, psychologen, … Geen nekele vorm van hulpverlening is ons onbekend gebleven. Begin 2015 volgt er een opname in een psychiatrisch kinderziekenhuis. Ze gaan Lucas vooral helpen met zijn grootste probleem: leren omgaan met een broer met autisme. Als ouders kunnen we heel veel aan, maar op dat punt hebben we hulp nodig. Laurens vraagt nu eenmaal veel aandacht, aandacht die soms ten koste gaat van Lucas. Niet dat we daarvoor kiezen, maar zo is het nu eenmaal. We kunnen Laurens noch zijn autisme weg toveren ten voordele van Lucas.

Gelukkig kijkt hij zelf uit naar die opname en beseft hij dat we hem ook heel graag zien. Ik heb nog steeds het gevoel dat liefde nog steeds het belangrijkste ingrediënt blijft in onze gezin.

 

Verder sukkelt mijn lief vrouwtje al een maand met haar gezondheid. Waarschijnlijk omdat haar gestel niet zo bestand is tegen de stress van de afgelopen maanden in ons gezin. Voor mij was het ook even ontnuchterend. Hoewel ik al vaker een zalving en zegen heb gegeven, was het één van de eerste keren dat er geen beterschap te zien was, integendeel. Dat verontrustte me totdat ik het antwoord vond in de Schriften: hebt gij gebeden en gevast? Dit weekend heb ik speciaal voor mijn wederhelft – mijn zielsmaatje – gevast en gebeden en nu zie ik wel vooruitgang. Niet dat ze van vandaag op morgen genezen is, maar eindelijk is er beterschap.

 

Een overzicht in beelden

 

Omdat niet alles in woorden is te vatten, samen met de oorworm van 2014 maar wel passend bij mijn terugblik: Happy.

 

Op naar 2015

 

Inmiddels wordt thuis alles klaargezet voor een gezellige avond met vrienden om dit jaar af te sluiten. Was 2014 allemaal rozegeur en maneschijn? Zeker niet!

Was het allemaal ellende? Zeker ook niet, dit overzicht toont me dat zelfs de moeilijke momenten waardevolle lessen heeft geleerd.

 

De drie Geenskes samenOudejaar is het moment waarop we hopen op een beter nieuw jaar, maar ik ben tevreden met wat ik heb. Ik heb een super gezin: een prachtvrouw die van mij houdt en ik van haar en twee fantastische zonen waar ik voor door een vuur zou gaan. Ik ben lid van een kerk waar ik me thuis voel en die me een leidraad door het leven biedt en lessen om een beter mens te worden. Ik heb een bedrijf dat groeit en bloeit en waar mijn werknemers me nauw om het hart liggen als waren ze familie. Ik heb eindelijk in mijn leven vrienden, zowel in de kerk als daarbuiten, waar ik kan op rekenen. En mijn gezondheid is voor een 40-jarige obese vent best nog wel goed.

 

Kortom, vanavond zal ik met plezier een dankgebed opzeggen en vragen dat een zelfde reeks zegeningen mag voortgezet worden in 2015.

Verder zal ik bidden dat het voor jullie allemaal een gezegend 2015 mag worden, met ups om aan op te trekken en downs die kansen op groei bieden.

Geniet van de feesten!

 

Tags:

Copyright © 2009-2024 GeensZins All rights reserved. Privacy Policy