Geloof in het huwelijk

Het is de afgelopen dagen duidelijk dat religie in het verdomhoekje zit. Aanleiding is de uitspraak van het Hoogggerechtshof in de VS omtrent het homohuwelijk.   Ik heb naar aanleiding daarvan regelmatig artikels gepost die eens een spiegel willen voorhouden aan al diegene die nu juichen dat “de discriminatie eindelijk de wereld is uitgeholpen”. Een spiegel die toont dat zij die eens gediscrimineerd werden, nu de discriminanten geworden zijn.   Ik gebruik daarbij vaak het voorbeeld van een bakker die veroordeeld werd omdat hij vanuit zijn geloof weigerde een taart te bakken voor een lesbisch huwelijk. De reacties op dat artikel zijn meestal hier in Europa: “ja, dat is toch maar normaal. Hij had dat niet mogen weigeren.” Als ik dan een artikel post waarin blijkt dat bij een test bij dertien homobakkers geweigerd werd een taart te bakken waarop een christelijk standpunt omtrent huwelijk stond, dan vindt diezelfde goegemeente dat hun goed recht om te weigeren.   Daar heb ik het moeilijk mee. Persoonlijk vond ik dat ieder zijn keuzes maakt in het leven en dat ik hen daarom niet hun geluk moet ontzeggen. Ik zal bijvoorbeeld niet een homo als klant weigeren. Ik heb zelfs al naar een homohuwelijk geweest en mijn vrienden oprecht veel liefde toegewenst. Ik moet het niet eens zijn met iemand anders om hen niet hun geluk te gunnen. Is het dan ongehoord om het omgekeerde te vragen? Als van mij als gelovige wordt verwacht dat ik het homohuwelijk accepteer, is het dan omgekeerd verkeerd te vragen dat mijn geloof wordt geaccepteerd?   Of zijn gelovigen de nieuwe joden of melaatsen in onze maatschappij geworden? Ben ik te brandmerken met een ster, ratel of ander symbool omdat ik geloof dat God het huwelijk heeft ingesteld tussen man en vrouw als een eeuwigdurend verbond?   Ik vind het fijn dat ik vrienden heb waarmee ik van mening verschil. Daarom zijn we nog wel steeds vrienden. Maar ik heb het moeilijk met mensen die zeggen dat ik niet mag discrimineren en tegelijk goedkeuren dat ik zelf gediscrimineerd word enkel en alleen omdat ik gelovig ben.   Onze maatschappij vervalt in dit thema in een nieuw Mao-communisme. Wat de maatschappij dicteert als de norm, wordt de enige aanvaarde norm. De rest is uit te sluiten als paria in de maatschappij. Zie ik het te zwart-wit? Een facebook kennis van me schreef me letterlijk dat toelaten niet voldoende is; ik moet het accepteren en aanvaarden. Ik moet dus met andere woorden zelfs mijn mening en geloof veranderen om OK te zijn.   Ik vind het standpunt van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen een mooi standpunt:

The Council of the First Presidency and the Quorum of the Twelve Apostles of The Church of Jesus Christ of Latter‐day Saints restates and reaffirms the doctrinal foundation of Church teachings on morality, marriage, and the family. Marriage between a man and a woman was instituted by God and is central to His plan for His children and for the well‐being of society. Changes in the civil law do not, indeed cannot, change the moral law that God has established. The gospel of Jesus Christ teaches us to love and treat all people with kindness and civility—even when we disagree. We affirm that those who avail themselves of laws or court rulings authorizing same‐sex marriage should not be treated disrespectfully. Indeed, the Church has advocated for rights of same‐sex couples in matters of hospitalization and medical care, fair housing and employment, and probate, so long as these do not infringe on the integrity of the traditional family or the constitutional rights of churches.

  Mijn pleidooi is dus gewoon om vrede te hebben in het feit dat mensen van mening kunnen verschillen. Ik betreur het feit dat mensen die zelf zo lang het slachtoffer waren van discriminatie, het nodig vinden om nu zelf anderen te discrimineren. Hoewel ik persoonlijk vaststel dat de meeste discriminatie komt van mensen die eigenlijk buiten de discussie staan, die noch gelovig noch homo zijn. Het zijn de omstaanders die blijkbaar als eerste een nieuw cordon sanitaire rond gelovigen willen optrekken. Mijn pleidooi is om de vrede te bewaren en te luisteren naar mekaar en te accepteren dat we verschillen in mening en in geloof. Als het uw recht is om te geloven dat ik verkeerd ben, is dat ook mijn recht. Anders is het veroordelen van een andere mening van dezelfde soort fouten als er ooit gebeurden door inquisities en dergelijke.