De mormoonse kerk is niet bottom-up georganiseerd

Sinds vorige week bekend gemaakt werd dat de beleidsregels verduidelijkt werden omtrent homohuwelijken tussen leden van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen, is er al heel wat protest geweest. Naar verluidt hebben zelfs honderden leden in een massaprotectactie een brief geschreven om hun lidmaatschap van de kerk op te zeggen.   Dat is hun goed recht, en ik vind het in de eerste plaats spijtig. Net omdat ik geloof dat de verordeningen in onze kerk nodig zijn om het eeuwig leven te krijgen, net omdat ik weet hoeveel er op het spel staat, vind ik het altijd spijtig als iemand beslist niet langer lid te zijn van de kerk. Ik kan geen Mormoon zijn als ik het niet jammer zou vinden dat iemand anders het geluk dat ik ervaar, de rug toekeert.   Maar ik ben wel van mening dat deze mensen blijkbaar een belangrijk idee missen, namelijk dat de kerk geen democratie is waar een meerderheid van de leden (en in dit geval zelfs een heel kleine minderheid) beslist wat de regels zijn. Dan mis je net een fundamenteel onderdeel van waar Mormonen in geloven. Wij geloven dat De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen echt de kerk is van Jezus Christus. Hij staat aan het hoofd. Niet de profeet Joseph Smith, niet de huidige profeet Thomas S. Monson. Dat kan je moeilijk negeren als lid van de mormoonse kerk. Bij je doop aanvaard je om de naam van Christus op te nemen. Vanaf dat moment heb je verklaard dat je Jezus als leider zal volgen en indien je Hem liefhebt, zal je Zijn geboden onderhouden.   Niemand van de leiders van onze kerk ontkennen dat het een theocratie is. Mormonen ondersteunen hun leiders, minstens één maal per jaar in de wijkconferentie, maar vaak ook in een ringconferentie en de meeste ook tijdens de algemene conferentie. Dat is veel meer dan enkel een hand op steken. Dat is bevestigen dat je gelooft dat onze profeet en apostelen en alle andere leiders gekozen zijn door God om ons te vertellen wat Jezus voor ons wil.   Het is dus geen democratie. We (ver)kiezen onze leiders niet door handopsteking en nog veel minder stemmen we over welke geboden we volgen en welke niet.   Wat moet je dan doen als je niet eens bent met het beleid in de kerk? Pech gehad? Neen, zeker niet. Bidden en geloof hebben, dat kan je wel doen. Aanvaarden dat wij niet in staat zijn om alles te begrijpen wat onze Hemelse Vader begrijpt en voor ons in petto heeft. Het willen veranderen van het beleid van de kerk, vooral de geboden willen aanpassen naar wat de maatschappij als de beste keuze vindt, getuigt van een gebrek aan nederigheid.   Voor veel mensen vecht dat met hun identiteit. Klakkeloos dingen aanvaarden is tegengesteld aan het kritisch denken dat ons dankzij de Verlichting is geleerd. Maar het gaat niet om klakkeloos aanvaarden. Het gaat om geloof en geloof heeft nu eenmaal te maken met zaken die we niet kunnen zien of begrijpen. Dat is soms moeilijk, heel moeilijk zelfs. Maar niemand heeft ooit gezegd dat het makkelijk zou zijn, wel dat het de moeite waard zou zijn.