Ik was een van hen: 3 jaar undercover in de islam

Ik zeg dit niet makkelijk, maar dit is een boek dat je moet gelezen hebben. “Ik was een van hen” is het relaas van Maarten Zeegers die na zijn studies Arabisch in Damascus terugkeert naar de gettowijken van Den Haag – noem het gerust het Nederlandse Molenbeerk – en drie jaar lang undercover leeft onder de moslims.   Ik heb het boek quasi in één ruk uitgelezen. Voor mij is de voornaamste les dat er inderdaad niet zoiets bestaat als “dé islam”. Als mormoon en dus christen weet ik dat het christendom soms waanzinnig versnipperd is, maar het is dus niet anders bij moslims. Wie denkt dat hij er komt met de opdeling in soennieten en sjiieten, die is dus goed mis. De verschillen in interpretatie van de leer gaan van enerzijds geen kerstpakjes van de baas mogen aannemen tot anderzijds samen met de autochtonen varkensvlees eten en alcohol drinken. Tussen die uiterste zit een bonte schakering van religiebeleving die zo immens is, dat je eigenlijk notities moet nemen als je dit boek leest. Zeegers trekt van moskee naar moskee en soms moet je even terug bladeren om na te gaan “ah ja, deze zijn strikt in de leer” en die “geloven in onzichtbare geesten”.   Voor een buitenstaander is dit boek iets wat eindelijk inzicht geeft. Waar je ook verklaringen vindt waarom de jihad leeft. Waar je leert dat voor de ene moslim de jihad de innerlijke strijd is tegen het ego en voor de andere de al dan niet gewapende strijd tegen ongelovigen.   Opvallend vind ik ook dat ik nu inzie dat een groot deel van de moslims niet op straat zal komen en zich zal “afkeren” van daden van IS zoals Charlie Hebdo of Zaventem. Ze veroordelen die acties in grote getale, maar ze kunnen dat niet zomaar publiek doen omdat het zo ongenuanceerd wordt overgenomen in de media. Ze veroordelen het geweld, maar ze veroordelen evengoed het disrespect tov hun geloof.   Het boek laat ook een glimp zien hoe jongeren plots afglijden en syriërstrijder worden. De les die ik daar leer is dat het ronselen niet zozeer in de moskeeën gebeurt, maar wel via het internet. Dat vele moslims zelf met de handen in hun haar zitten hoe ze dit kunnen tegenwerken.   Schokkend is ook om vast te stellen hoe het een wij en zij verhaal geworden is. De segregatie gaat nog veel verder dan wij kunnen vermoeden. Na het lezen van dit boek heb ik zelf geen hoop meer op een multiculturele samenleving.   ik ben ook geschokt door vast te stellen hoe de moslims hier “bestuurd” worden door buitenlandse mogendheden. Turkije heeft zelfs een ministerie die waakt over zijn expats. Saoedi-Arabië spendeert pakken geld aan moskeeën, imams en culturele verenigingen om hun visie op de islam te laten uitbreiden. In dit alles zie je duidelijk dat het die regeringen niet om het geloof gaat, maar wel om de (instandhouding van) macht.   Kortom, rep u naar de boekhandel of bestel het online, maar lees dit boek. Het geeft u plots een totaal andere visie op al de discussies aan de toog, op TV, …