Slaap zacht, lieve peter

Deze week is een zware beproeving voor me geweest. Sinds begin juni ben ik elke week twee tot drie keer naar het ziekenhuis gegaan omdat mijn grootvader – die ook mijn peter was – in allerijl opgenomen was. Na een paar dagen onderzoek was het duidelijk dat hij uitgezaaide longkanker had. De eerste dagen wilde hij nog vechten, maar het zat ook al in zijn hersenen en toen hij merkte dat hij toch achteruit ging, was het voor hem voldoende en wilde hij niet meer vechten.   Maar ik had nooit gedacht dat het echt zo snel zou gaan. Vorige zondag reed ik na de kerk nog naar hem toe, maar toen ik zijn kamer binnen kwam, zag ik meteen dat het einde nabij was. Hij was zelf niet gelovig, zei hij, maar hij sprak er toch van dat hij naar zijn vrouw toewilde, die zes jaar eerder overleden was. Om die reden heb ik hem in alle stilte en intimiteit toen ik met hem alleen was op de kamer, nog een zegen gegeven waarin ik hem beloofde dat hij vredig zou heen gaan naar de geestenwereld en dat, als hij daar het evangelie zou aanvaarden, ik voor hem de nodige verordeningen hier op aarde zal verrichten.   Toen ik ’s avonds voortging en hem alleen liet met mijn moeder, gaf ik hem nog een knuffel en vertelde ik hem hoe graag ik hem zag. Hij gaf enkel nog een diepe zucht; meer was niet meer mogelijk omwille van de pijnstilling. Een paar uur later kreeg ik telefoon van mijn moeder dat zijn strijd voorbij was.   Afgelopen woensdag heb ik hem een laatste groet kunnen geven. Dat was voor mij een heel hard moment. Dat is echt de laatste keer dat ik hem hier zal zien. Vanaf nu is het wachten op het moment dat we mekaar opnieuw zien in de geestenwereld.   Mijn geloof is deze week behoorlijk op de proef gesteld. In de Schriften staat dat geloof de pure hoop is op wat we niet kunnen zien. Deze week heb ik daar echt de betekenis van gevoeld. Pure hoop dat alles wat ik geloof waar is en dat ik echt de kans zal krijgen hem terug in mijn armen te nemen.   Ik mis hem enorm. Ik heb gisteren nog gebeden dat Hemelse Vader even naar hem toe zou gaan en hem een knuffel zou geven en zeggen “deze komt van je kleinzoon”. Ik zou zo graag hebben dat ik van boven te horen krijg dat hij die knuffel heeft gekregen en dat alles in orde is, dat hij nu echt gelukkig is.   Lieve peter, door de afstand zagen we mekaar niet meer zoveel, maar ik weet dat je van me hield en ik hoop dat jij weet dat ik ook van jou hou. Ik mis je enorm, lieve peter. Tot w’elkander wederzien, in Gods vaderhuis…