Een unie van het eigen – boekbespreking

Ik zou “Een unie van het eigen” van Joachim Pohlmann een andere titel willen geven: “Het dal der kloven”. Het boek heeft mij doen inzien dat de wereldoorlog heel wat kloven heeft doen ontstaan. Kloven in gezinnen, in dorpen, tussen (ongeboren) generaties, in de maatschappij, tussen links en rechts, tussen vroeger en nu…   Dit boek zorgt er alleszins voor dat ik nu beter begrijp waarom de zwartzakken en collaboratie nog altijd zo’n beladen onderwerp zijn. Als je dit boek leest, krijg je begrip voor sommige onbedoelde collaboratie, maar begrijp je ook waarom amnestie voor anderen zo moeilijk ligt.   Je krijgt ook medelijden met families die helemaal verscheurd werden door de wereldoorlog. Ik begrijp nu ook beter hoe verscheurend de oorlog kan werken in families, zelfs over generaties die lang na de oorlog geboren werden.   Maar dit boek is tegelijk zoveel meer. Let wel, dit boek lees je niet snel even ter ontspanning. Ik zeg dit niet vaak omdat ik zelf een hekel heb aan intellectuelen die een boek verheffen omdat het chique staat, maar dit is geen boek voor de ongeoefende lezer. Ik kan me gerust inbeelden dat je soms pffff denkt als je de overpeinzingen van Armin leest over het systeem, de individuen en het streven naar een enkeling zijn. Ik had soms het gevoel dat ik wederom Kafka aan het lezen was.   Kortom, dit boek is een uitdaging, maar eentje die de moeite waard is. Een boek van een niveau dat je niet elke dag ontdekt in Vlaanderen, maar gelukkig leesbaar is gebleven.