0

Waar ligt de grens van een leven?

Posted by David on 15/08/2017 in Opinie |

EuthanasieDe discussie omtrent euthanasie schuift altijd maar verder op in een richting die me angst aanjaagt. Als liberaal denkend iemand, hecht ik zelf veel belang aan individuele keuzevrijheid. Als mormoon geloof ik ook in het feit dat God ons morele keuzevrijheid heeft gegeven. Ik ben eerlijk gezegd blij dat ik beide in me heb om een balans te vinden in deze discussie, waardoor ik veel makkelijker dan anderen blijkbaar kan zeggen dat ik het te ver vind gaan.

 

Ik vind niet dat persoonlijk beschikkingsrecht oneindig is. Je kan vaak argumenteren dat zolang het niemand anders schaadt, je wel volledig zelf zou mogen beschikken over je eigen keuzes. Dat je bijvoorbeeld geen pedofilie toelaat is maar normaal, want je beschermt in de eerste plaats het kind. Het eeuwige principe dat de ene vrijheid stopt waar de andere begint. Daar zijn zelfs liberalen het mee eens.

 

Maar mag een vrijheid zo ver gaan dat je vrij kan beschikken over je levenseinde? Ik geloof nu eenmaal dat ieder leven verbonden is met andere levens. Dat iedere persoon invloed heeft op het leven van een andere persoon. Vertrekkend vanuit die visie is het al veel minder evident om egocentrisch te beslissen over je levenseinde zonder rekening te houden met de anderen.

Als christen komt er nog bij dat jouw keuzevrijheid een door God gegeven recht is, maar dat je leven het grootste geschenk is dat God je gegeven hebt. Zonder je leven zou die keuzevrijheid betekenisloos zijn. Behoort jouw leven jou dan wel helemaal toe? Of heb je toch een morele verplichting aan Hem die jou het leven heeft geschonken?

 

Los van de religieuze moraal is er ook een ethisch kantje aan deze discussie die me beangstigt. Euthanasie wordt alsmaar normaler. Op tijd stoppen lijkt een eerbaarder einde dan doorgaan voorbij dat punt. Waar begint dan de sociale druk op “op tijd” te stoppen? En vooral, wat is “op tijd”? Jouw tijd is zeker die niet van een ander.

 

Ik denk dan altijd terug aan mijn lievelingsserie “Star Trek: the next generation” en meer bepaald aan de episode “Half a life“. Een wetenschapper die bijna de oplossing vindt om zijn planeet te redden van een zekere ondergang, moet zijn onderzoek staken omdat hij zestig wordt. In zijn samenleving wordt het van zestigjarigen verwacht dat ze zich neerleggen op bed en zich laten inslapen, voor ze een last worden voor de jongere generatie.

 

Eenzaamheid, levensmoe?Is dat de manier waarop we de vergrijzing misschien gaan aanpakken? Ouderen die te “lastig” zijn, onder druk zetten om aan te geven dat “hun tijd” om te gaan gekomen is? Ik weet dat er nu een pak mensen steigeren en zeggen “ja maar, het gaat altijd om iemands eigen keuze”, maar laat ons eerlijk wezen: onze keuzes worden elke dag beïnvloedt door de maatschappij rondom ons en nog het meest door de mensen die ons het nauwst nabij staan.

 

Ik zie nu al jaren euthanasie opschuiven van het punt “die persoon is toch bijna dood” naar mensen “nog in de fleur van hun leven maar weten dat ze gaan aftakelen”. Psychisch lijden is al toelaatbaar, nu gaan we het criterium “ik ben het moe” ook toelaten?

 

We stellen anderzijds vast dat in onze maatschappij meer dan ooit mensen met depressies kampen. De verkoop van antidepressiva is nog nooit zo hoog geweest. Tegelijk roept iedereen dat er te weinig middelen voorzien zijn voor psychologische hulp. Iedereen stelt vast dat hoewel we meer dan ooit letterlijk verbonden zijn, de eenzaamheid groter dan ooit tevoren is.

 

Moeten we dan echt op dit punt in onze tijdslijn gaan beslissen dat geassisteerde zelfmoord best ok is? Is het feit dat mensen hier naar vragen, niet eerder een signaal van een maatschappij die faalt om in te gaan tegen die depressies, om adequate hulp te voorzien en naastenliefde te tonen?

 

Ik ben altijd heel voorzichtig om vanuit mijn ethisch denken als gelovige standpunten neer te leggen, maar voor mij mag het nu toch ook eens duidelijk gezegd worden. Ik wil gerust de stem zijn van diegene die denken dat het nu wel welletjes is geweest en we eerder de kwaal dan de symptomen moeten bestrijden. Laat ons aub eerst zorgen dat er heel wat mensen minder levensmoe zijn dan hen gewoonweg een uitstapclausule aan te bieden.

 

Dat is simpelweg mijn mening als mens en als christen.

 

Tags: , ,

Copyright © 2009-2024 GeensZins All rights reserved. Privacy Policy