22 maart 2016 – een bom ontploft op de Belgische nationale luchthaven in Zaventem, snel gevolgd door een andere bom. Op enkele meters afstand van die bom stonden enkele mormoonse zendelingen, klaar om één van hen uit te wuiven op weg naar huis. Mason Wells is één van hen en de klap slingert in minder dan één seconde zijn horloge van zijn pols en zijn schoen van zijn voet. En dat terwijl hij reeds eerder terrorisme in zijn leven meemaakte. Hoe overleef je zoiets en hoe reageer je nadien als christen? Daarover schreef Mason een boek: Left Standing.  

De aanslag om de hoek

  In 2013 besluit de moeder van Mason Wells, zoon uit een mormoons gezin uit Utah, om deel te nemen aan de beroemde marathon van Boston. Mason is dan vijftien jaar en mag samen met zijn vader mee naar Boston om zijn moeder aan te moedigen. Ze missen haar halverwege het parcours en haastten zich naar de finish om haar voor de laatste meters vooruit te schreeuwen. Aan de finish beseffen ze echter dat ze te laat komen en gaan ze op zoek naar haar in de massa mensen die achter de finish op zoek gaan naar een plek om te bekomen. Ze zijn nog maar een straat verder als echter hen enkele luide knallen klinken, de aarde trilt en ramen kapot springen. Na enkele ogenblikken beseffen ze dat er iets ernstig mis is. Mason wordt door zijn vader naar hun hotel gestuurd en beleeft enkele bange uren totdat zijn vader laat weten dat hij zijn vrouw gevonden heeft.   Al die tijd ziet Mason vanuit zijn hotelkamerraam de chaos in de straat, maar het valt hem ook op hoe mensen zich meteen inzetten om slachtoffers op te vangen. De maanden nadien geeft hij een plaats aan dit gebeuren. Voor een vijftienjarige jongen is het niet altijd even eenvoudig om te beseffen dat er mensen zijn die enkel maar kwaad willen berokkenen aan anderen. Zeker niet als je uit een mormoons gezin komt die van nature uit een focus heeft op het goede in het leven.  

Op zending

  Masons grote droom is om bij de marine te gaan. Hij studeert en sport als de beste met enkel dat doel voor ogen. Hij doet alle testen maar ziet zijn droom in duigen vallen wanneer hij niet toegelaten wordt tot de US Naval Academy.   Toch beslist hij zich in te zetten voor anderen en stuurt zijn aanvraag in om zendeling te worden van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Enkele weken later komt de brief die hem aanstelt als zendeling in de Paris France missie.   Hij is nog niet lang op zending, wanneer in Parijs enkele aanslagen gebeuren. Hij is weliswaar niet in Parijs, maar gelet op zijn eerdere ervaring met terrorisme voelt hij zich toch enorm betrokken omdat het in zijn zendingsgebied gebeurt. Deze aanslagen zijn misschien wel 100 km van hem vandaan gebeurd, maar in zijn hart is hij bij de slachtoffers omdat hij uit eigen ervaring weet hoe men zich voelt in de chaos tijdens de eerste uren na de aanslagen.   Maar Mason geeft niet op en blijft zich inzetten voor de mensen in zijn zending. Hij is reeds enige tijd op zending in Brussel, wanneer een zuster uit zijn zendingsgebied naar Zaventem moet om een vlucht naar huis te nemen. Mason is altijd bereid een handje toe te steken en spreekt samen met zijn zendingspartner en een ouder zendingsechtpaar af om haar te begeleiden naar de luchthaven. Hij is er reeds eerder geweest en kent er de weg al.  

De knal die zijn leven veranderde

  Ze staan samen aan te schuiven aan de incheckbalie van Delta Airlines wanneer de eerste bom ontploft. Mason wordt voluit geraakt en heeft talloze brandwonden aan onder andere zijn gezicht en hand en wordt ernstig gekwetst aan zijn linkervoet.   Zijn ervaring vertelt hem meteen dat dit een aanslag is en terwijl de tweede bom afgaat, zoekt hij de weg naar buiten, terwijl hij zoekt naar zijn kompanen.   Pas wanneer hij buiten is, beseft hij dat hij ernstig gewond is. Een jonge moslimvrouw komt echter onmiddellijk naar hem toe en blijft de ganse tijd bij hem. Mason zal later vaak terugdenken aan haar goedheid. Een andere voorbijganger dient hem de eerste zorgen toe en wil met zijn riem zijn been afbinden, maar Mason weigert omdat hij weet dat de kans dan groot is dat zijn voet zal afsterven en geamputeerd moet worden. Dan heeft hij geen enkele kans meer om het opnieuw te proberen bij de Naval Academy.   Al die tijd bidt hij tot God, net zoals tijdens de vorige twee aanslagen. Opnieuw voelt hij de rustgevende stem van de Heilige Geest die hem verzekert dat het allemaal in orde komt. Hij vangt nog een glimp op van enkele van zijn kompanen en ziet de chaos rondom hem. Na wat een eewigheid schijnt, wordt hij naar een ziekenhuis gebracht in Brussel waar hij de eerste zorgen krijgt. Nadien verhuist hij naar een ziekenhuis in Vlaanderen, waar hij verzorgd wordt totdat hij voldoende aangesterkt is om naar een ziekenhuis in Utah overgebracht te worden.   Mason is zwaar gewond en moet vele operaties ondergaan. Er is zelfs een moment dat de verdoving niet werkt en hij volledig bij bewustzijn moet meemaken hoe men dode huid van zijn zwaar verbrande hand schraapt. Maar steeds opnieuw vertrouwt hij op Gods steun en stelt hij zijn focus bij op de toekomst. Hij moet en hij zal zich niet laten klein krijgen door de terroristen, want dan heeft de tegenstander gewonnen.  

Herstel en vergiffenis

  Dankzij alle goede zorgen en vooral zijn eigen inzet, is Mason Wells vandaag cadet in de Amerikaanse Marine en is hij in staat om zijn droom waar te maken. Hij wil in het leger dienen om van deze wereld een betere plek te maken, maar tegelijk beseft hij dat deze taak bij zichzelf begint.   Tijdens het ganse herstel heeft hij zich nooit willen laten leiden door wrok, gelatenheid of spijt. Hij vergeeft de daders die hem zoveel pijn en ellende hebben bezorgt uitdrukkelijk alles wat ze gedaan hebben. Hij doet dit vooral omdat hij voelt dat voor hem de verzoening van Christus betekent dat hij zich niet mag laten consumeren door het kwaad. Vergiffenis geeft hem de mogelijkheid de slechte gevoelens uit te bannen en te vertrouwen op Gods oordeel, waarvan hij hoopt dat het rechtvaardig zal zijn voor de terroristen.   Om deze hele ervaring te kunnen delen heeft Mason een boek geschreven met behulp van enkele anderen: Left Standing: The Miraculous Story of How Mason Wells’s Faith Survived the Boston, Paris, and Brussels Terror Attacks. Een aanrader om te lezen.  

Over het boek

 

Dit boek is niet over terreur. Het is geen boek dat geschreven is om schrik aan te jagen noch voor louter entertainment. Noch kan ik een stem geven aan de honderden en duizenden anderen op deze planeet die slachtoffer zijn geworden van de wrede daden van anderen. Dit boek is eerder een journaal over mijn reis omtrent geloof, hoop en liefde: geloof in God en in de algemene goedheid van de mens; hoop op betere dagen; en een verlangen om de vrees en haat uit te bannen.

  Deze quote die Mason in de inleiding geeft, zegt eigenlijk alles. Het is geen smeuig verhaal over alle details, maar wel een ongelooflijk positief verhaal over wat Mason allemaal meegemaakt heeft en hoe hij keer op keer doorheen alle moeilijkheden kiest voor het positieve.   Terwijl er zoveel pijn en wanhoop heerst in de wereld, is het verhaal van Mason inspirerend omdat hij aantoont dat opgeven gewoon geen optie is en dat door jezelf steeds op te peppen en over de moeilijkheden te tillen, je een geweldige groei kan kennen.   Mason zegt hier zelf over: “Onze beproevingen kunnen ons overweldigen en ons schokken tot in de kern van ons bestaan. Maar ze kunnen ons ook tot nut zijn en ons zaken leren die anders onmogelijk te leren zijn.”   Dit boek is vooral een verhaal van liefde en geloof in andere mensen: “Ik ben er van overtuigd dat we allemaal op één of andere manier iemand anders tot reddende zegen kunnen zijn in zijn of haar leven,” aldus Mason.  

Waarom laat God slechte zaken gebeuren? Waarom lijkt het leven zo unfair? Waar is die rechtvaardigheid eigenlijk? Wie zijn wij dat we mogen beslissen hoe gerechtigheid moet geschieden? Wat kan ik doen tijdens zo’n geweldadige gebeurtenissen? Ik stel me deze vragen opnieuw en opnieuw en de antwoorden zijn niet makkelijk te vinden, behalve dan wanneer ik mij keer op keer tot God richt.

  Mijn lievelingsquote in het boek staat halverwege: “Slechte mensen zijn zeldzaam, goede mensen vind je overal.” Mason schreef dit omdat hij zelf ervaren had dat de tragedie in Zaventem het werk was van enkelingen, maar dat letterlijk duizenden mensen achteraf in de weer waren om te helpen.   Mason geeft nog enkele goede tips in dit boek: “Ik wil dat dit boek een bevestiging is dat liefde niet simpel het tegenovergestelde is van haten, maar dat liefde net dat is wat we nodig hebben om onze levens en de levens van hen rondom ons te verbeteren, net zoals de wereld waarin we leven. […] Leven is 10% van je overkomt en 90% van hoe je er op reageert.”   Of zoals hij het zelf zegt aan het einde van het boek: “Ik hoop dat dit boek u uiteindelijk zal laten verdergaan in het leven met een sterkere greep op geloof, hoop en vergiffenis.”  

Mason Wells aan het woord

  We hadden het geluk Mason Wells enkele vragen te kunnen stellen over deze gebeurtenissen en zijn boek.   David Geens: Je hebt terreur van vlakbij meegemaakt. Dit boek geeft je visie weer over waarom je focus ligt op liefde, vergiffenis en geloof. Waarom voelde je het als noodzakelijk om je persoonlijke ervaringen met de wereld te delen?   Mason Wells: Wanneer ik eerst gewond was geraakt, wilde ik niets liever dan alles te vergeten en terug te keren naar mijn normale leven. Naarmate de tijd vorderde begonnen mensen rondom mij te tonen hoe het delen van mijn verhaal anderen tot hulp kon zijn om hun problemen te overwinnen. Tyler Beddoes, één van mijn co-auteurs, overtuigde me dat het neerschrijven van mijn verhaal heel wat zou bereiken om een boodschap van genezing en hoop te verspreiden.     DG: Je hebt terreur overleefd en je droom bereikt. Eind goed, al goed? Kan je je inbeelden dat sommige mensen na het lezen van je boek denken dat het voor jou “makkelijk” was om je boodschap van vergiffenis te vertellen?   MW: Het is nooit makkelijk geweest. Door de keuze om opnieuw een aanvraag te doen bij de Naval Academy, heb ik een veel moeilijker pad bewandeld dan wanneer ik die aanvraag niet had ingediend. Mijn leven hier, op de academie, is niet gemakkelijk, het is zelfs heel uitdagend. Ik ben de eerste keer geweigerd op de academie dus ik weet uit eigen ervaring hoe het voelt om dromen te voelen wegglippen uit je handen. Niet alles heeft een goed einde.   Het leven gooit ons vaak moeilijke ballen toe en slaat ons zo soms neer. Deze momenten kunnen er voor zorgen dat we denken dat we ons leven niet meer onder controle hebben en dat we minder waard zijn dan wat we zouden moeten zijn. Maar dat is zeker niet het geval. Waar een deur sluit, opent zich een andere.   Ons leven is wat we er zelf van maken en het straffe is dat wij zelf meestal diegene zijn die ons tegenhouden om verder te groeien. Elke dag is een kans om ons leven te veranderen, om iemand of iets nieuw te worden en onze oude ik achter ons te laten.   Van zodra we dat beginnen te geloven, gebeurt er een mentale verandering die ons leven verandert. Of zoals Travis Manion, een oorlogsheld, ooit zei: “Als ik het niet doe, wie dan wel?”. Wie zegt er ons dat we niet kunnen leven volgens de doelen we ons zelf stellen? Wie zegt er ons dat wij niet diegene zijn die de wereld kan veranderen? Het antwoord is niemand buiten onszelf.     DG: Jouw verhaal is zo mooi dat het bijna te mooi is om waar te zijn. Je vermeldt in je boek dat je herstel hard was, maar je praat er bijna niet over. Waren de negatieve momenten zo kort dat je ze gemakkelijk vergeet of praat je er gewoon liever niet over?   MW: Natuurlijk waren er harde tijden en momenten, maar ik focus liever op op de zegeningen die ik gekregen heb in de nasleep van die verschrikkelijke gebeurtenissen: ik werd sterker, ik kreeg meer empathie voor anderen en ik accepteerde de waarheid dat ik meester ben over waar ik naar toe wil in mijn leven.   Ik ben niet bang om na te denken over wat ik meegemaakt heb omdat ik aanvaard heb dat ik er niks kan aan veranderen. En omdat ik tot het besluit ben gekomen dat ik hoedanook tragische en diepgaande herinneringen zal hebben hebben aan die dag in Brussel.   De keuze om dat onder ogen te zien en te weten dat dit mij niet definieert, is wat mij hoop geeft.     DG: Denk je dat jouw verhaal een boodschap of troost kan brengen aan iemand die een dierbare heeft verloren aan terrorisme?   MW: Ik denk dat iedereen die een trauma beleefd heeft of groot verlies heeft geleden, kan relateren aan mijn verhaal. Ik hoop dat mijn boodschap hen in hun hart raakt en dat ze voelen dat ze niet alleen zijn. Maar ook dat ze begrijpen dat God een plan heeft voor hen als ze zich tot Hem richten.     DG: Zijn er dagen waarop je reageert zoals anderen mensen zouden verwachten?   MW: Ik heb geen idee welke reactie ik volgens de mensen zou moeten hebben. Ervaar ik frustraties? Ja zeker. Heb ik tegenslagen? Uiteraard. Maar ik laat die kortetermijnproblemen niet de rest van mijn leven bepalen.     DG: Ga je ooit terugkeren naar Brussel?   MW: Er zal zeker een dag zijn waarop ik Brussel opnieuw zal bezoeken. Dan zal ik zeker ook opnieuw door de deuren op Brussels Airport wandelen.     DG: Denk je dat je zonder deze ervaring ook de vastberadenheid zou gehad hebben om opnieuw een aanvraag te doen bij de marine?   MW: Misschien zou ik bij de marine geraakt zijn zonder deze ervaring, misschien ook niet. Terwijl ik weet dat God enorm bezorgd is om de keuze die we maken in ons leven, ben ik nog zekerder dat Hij veel meer geeft om onze keuze om Christus’ voorbeeld te volgen dan de keuze welke professionele carriere we zullen hebben.     DG: Om af te sluiten: nog een laatste woord van advies aan de zendelingen in het veld?   MW: Advies voor zendelingen? Hmmm… Denk er aan dat je zending is wat je er zelf van maakt. Focus op de mensen, omarm het Evangelie met alles wat je hebt en maak je minder zorgen om jezelf of over hoe je vergeleken met andere zendelingen overkomt. Denk er aan dat een positieve instelling alles ten goede verandert en kies er voor om een positieve attitude te hebben op dagen dat je verleid wordt om het niet te zijn.   DG: Bedankt Mason, voor je boek, je getuigenis en je advies aan ons allemaal.