Ik ben geschrokken

Kevin en ik hebben enkele weken geleden een aflevering van “De Kast van Mormon” opgenomen waarin we het aandurfden om te praten over het boerkiniverbod in zwembaden. Als gelovigen begrijpen we enerzijds de behoefte om de vrijheid te hebben je religie te beleven, maar we begrijpen ook de tegenstand tegen de islam. Ik ga hier ons standpunt niet herhalen, wie dat wil kennen moet maar even luisteren naar onze podcast aflevering 23. Ik ben echter geschrokken van de polarisering in dit onderwerp.   Om onze podcast te promoten, had ik een kleine advertentiecampagne opgezet op Facebook. Ik heb deze bewust gericht op iedereen die (althans volgens Facebook) betrokken was met geloof in God, maar als ik de reacties op die advertentie lees, dan hoop ik dat Facebook de mist ingaat en dat dit niet allemaal christenen zijn die zo reageren.   Ik vraag me af wat die polarisering veroorzaakt. Is het door het opdringerig karakter van de Islam? Of is het omdat men niet meer gewoon is dat er mensen zijn die geloof een centrale plaats in hun leven geven? In elk geval, wat de oorzaak is, ik schrik van het gevolg er van. Want of het nu oorzaak of gevolg is, het staat vast dat men in onze maatschappij alsmaar intoleranter wordt tegenover religie in het algemeen. Ik heb het vandaag nog op Twitter meegemaakt. Als gelovige moet ik gewoon mijn mond houden, moet ik mij realiseren dat ik dwaas ben, misleid wordt en moet aanvaarden dat er maar één waarheid is, namelijk dat God niet bestaat. Als ik naar argumenten informeer, dan krijg ik te horen dat het gewoon zo is. Nogal dogmatisch als je het mij vraagt en tegen dogma’s vechten is heel moeilijk.   Het ironische is natuurlijk dat men (=seculieren) zich bedient van technieken die men net verwijt aan ons gelovigen, met name dogmatisch denken. Als je daar een opmerking over maakt, word je bijkomend nog beschuldigd van slachtoffer te spelen.   Als gelovige vraag ik me af hoe we hier mee moeten omgaan… Ik blijf maar herhalen dat wij als mormonen heel duidelijk de Verlichting niet in vraag stellen en dat in onze basisartikelen staat dat we autoriteiten en wetten moeten respecteren. Want dat is het meest gehoorde anti-religie (of is het anti-islam) argument: godsdienst mag zich niet verheven voelen boven de democratisch gestemde wetten.   Ik denk dat ik dit antwoord maar kan vinden als ik de oorzaak ken van de polarisering. Is het schrik voor een dreigende islamisering of is het echt tegen alle religies gericht?   Het resultaat is wel dat progressieven, die je zowel aan de linker- als de rechterkant vindt, nu profiteren van het anti-religie klimaat om godsdienstvrijheid aan banden te leggen. Iedereen is het er over eens dat in een seculiere maatschappij godsdienst niet boven wetten kan staan. Sommigen menen dan ook dat godsdienst niet langer de grondwettelijke bescherming moet krijgen als vrijheid. Men meent dat godsdienst louter als mening beschouwd moet worden en dus voldoende beschermd wordt door de vrijheid van meningsuiting.   Ik meen echter dat als men die weg opgaat, men wel eens zou kunnen vaststellen dat men net de doos van pandora opent hiermee. Godsdienstvrijheid waarborgt immers ook het feit dat geen enkele religie het overwicht mag krijgen. Als die waarborg verdwijnt, ontstaat er een opening naar een overheersende godsdienst.   Ik blijf alleszins op zoek gaan hoe we kunnen vermijden dat we, gelovigen van eender welke christelijke strekking, als paria’s in onze maatschappij gaan behandeld worden. Volgens mij is het alleszins tijd dat we als christenen niet langer zwijgzaam langs de kant van de weg blijven staan, maar laten zien dat geloof ook op een ordelijke manier kan. Het feit dat we nu zo makkelijk genegeerd kunnen worden, is hiervan het beste bewijs.   We mogen als christenen het debat over de plaats van religie in de maatschappij, waarover ik onlangs nog schreef op doorbraak.be, niet overlaten aan anderen alleen, maar er actief deel van gaan uitmaken. Tijd om uit de catacomben te komen.