Ik las in De Standaard een artikel over de massa van het W-boson. Als wetenschapper fascineert me dit enorm, als gelovige maakt het me jaloers.

 

Het fascinerende is dat dit echt fundamentele wetenschap is. We kunnen dit deeltje niet zien. We kunnen heel moeilijke experimenten bedenken, waarvan we de uitkomsten in moeilijke formules plakken en dan een waarschijnlijk resultaat berekenen met een zekere precisiefactor. Fundamentele wetenschap ook omdat het een bijkomende stuk van de puzzel is in het model waarmee we de werkelijkheid rondom ons proberen te begrijpen.

 

En dan komt de vaststelling ‘oei, als dit klopt, zitten we ergens mis’. Ergens kan eigenlijk overal zijn. Dit experiment kan fout gelopen zijn, want een ander onafhankelijk onderzoek naar hetzelfde leverde een ander resultaat op. Een resultaat dat wel in de lijn der verwachting valt, want dit nieuwe resultaat zou ook betekenen dat het huidig model ergens grondig fout zit.

 

Tegelijk zie je de kracht van de wetenschap. De zoektocht naar waarheid. De eerlijkheid waarmee men zegt ‘we weten het niet’ en ‘misschien begrijpen we iets verkeerd’. Dat is het mooie aan wetenschap dat de beoefenaars geen probleem hebben met deze uitspraken en hen zelfs kracht geeft om verder te zoeken en dieper te graven. Om these en antithese af te wegen. Om te discussiëren en te vergelijken. Net deze mooie eigenschappen hebben we de afgelopen gemist en verweten aan de wetenschap. Men wilde zekerheden en we kregen voortschrijdend inzicht.

 

 

Als gelovige ben ik dan jaloers op die intellectuele eerlijkheid en flexibiliteit. In religie is er geen plaats voot ‘het niet weten’. Zowel de eigen aanhangers als de tegenstanders jouwen religie uit als het antwoord ‘we weten het niet’ is. Voor velen moet geloof zekerheid bieden in het leven. Twijfels ondermijnen geloof. Dat is al eeuwen vanuit geloofsinstituten zo gepredikt en wordt nog steeds vanop kansels en bidmatjes verkondigd. Ook omdat men de tegenstanders geen extra munitie wil geven.