Joepie, ik ben een dikke gehandicapte

Dalilla Hermans, columnist bij De Standaard, maar beroepsmatig eerder pleitbezorger van verontwaardigd woke, schreef het volgende in De Standaard:

Als je vaststelt dat er in je tele­foon niet minstens vijf nummers staan van mensen van kleur, vijf nummers van mensen met een beperking, van mensen die neurodivergent zijn, tot de lgbti-gemeenschap behoren of die niet tussen de 25 en 45 zijn, is er een probleem.

Nu staat het wel in de context van organisators, eindredacteurs en nog zo veel meer, maar ik voel me er uitdrukkelijk niet door aangesproken. Als bestuurder bij Uitgeverij Ertsberg ben ik natuurlijk blij met de diversiteit van de auteurs die Karl Drabbe als uitgever weet aan te trekken. Maar ik was nog veel blijer dat toen we onze contactlijsten samen gooiden, er bij hem noch bij mij velden te bespeuren waren waarin huidskleur, sexuele voorkeur, migratie-achtergrond, vakbond of lidmaatschap van een fanfare vermeld stond. 

Doet het er toe?

Waarom ben ik dan blij? Omdat dat er anno 2021 gewoon niet meer mag toe doen. Wat kan mij het eigenlijk schelen welke kleur u heeft of wat uw slaapvoorkeuren zijn? Als u tot mijn persoonlijke contacten behoort, is mijn belangrijkste criterium of ik u tof vindt en met u kan opschieten. Als u tot mijn professionele contacten wil behoren, is mijn interesse beperkt tot uw professionaliteit en tot wat u voor mij of ik voor u kan betekenen. Dat eigenbelang wil ik wel toegeven. Maar de rest? Et alors?

Op Knack maakt hoofdredacteur Belt Buntinck zich vrolijk of zorgen (niet altijd duidelijk wat hij verkiest) over mensen die zich druk maken over woke. Hij geeft wel toe dat er inderdaad uitwassen zijn, waarmee je bijna niet anders kan doen dan lachen. Ik behoor tot het kamp dat ergens fundamenteel een probleem heeft met woke. Ten eerste omdat ik, zoals ik hierboven zeg, het eigenlijk niet meer zou mogen uitmaken. Dat ik die zin in de voorwaardelijke wijze moet schrijven, bewijst dat we nog niet allemaal zover zijn en ontkracht dus, toegegeven, voor een stuk mijn stelling.

Twee maal discrimineren maakt het niet goed

Ten tweede vind ik echter dat in zaken zoals dit er voor moet gewaakt worden dat woke gaat om bewustmaking en niet om wraak of herstel. Discriminatie wordt niet weggewerkt, maar net eer betoond, als een meerderheid wordt weggezet omwille van discriminerende kenmerken. Er is an sich niks fout aan een oudere, witte, heteroseksuele man. Als je de samenleving gaat indelen op basis van zulke kenmerken, dan discrimineer je, ongeacht of je jezelf een verheven doel (woke of white power, het doet er niet toe) toedicht.

Als ik een appartement verhuur en zeg “Het maakt me niet uit aan wie ik verhuur maar ik ga toch de voorkeur geven aan gekleurde mensen”, dan krijg ik applaus. Als ik zeg “Ik ben geen racist maar geef de voorkeur aan blanken” heb ik Unia achter me aan. Discriminatie maak je niet goed door zelf te discrimineren. Dat is geen correctie of herstel. Da’s dom gedrag kopiëren.

Don’t care, kijk er gewoon niet naar

Het gaat tegenwoordig zelfs zo ver dat als je tot een meerderheid behoort, je per definitie verdacht bent. De minderheden krijgen de aandacht en beloning. Voor hen zijn er steunmiddelen en subsidies. Ik betreur de minderheid die ooit een meerderheid wordt. En ik heb schrik als het hier gaat om een minderheid die nu actief discrimineert, want ik vrees dat ze daar mee zullen stoppen als ze de overhand krijgen.

Gelukkig ben ik te dik en gehandicapt. Maar troost u, ook de magere valide mensen blijven welkom. I don’t care. Wees gewoon tof en interessant.

Tags: discriminatie, woke