Liefde is ook durven neen zeggen

We staan in Europa voor een enorme uitdaging. Onze welvaart en vooral onze democratie is een paradijs op aarde in vergelijking met vele oorlogsgebieden en dictaturen in de rest van de wereld. Het is dus normaal dat vluchtelingen zich hierdoor enorm aangetrokken voelen.   Als christen klopt mijn hart voor politieke vluchtelingen. Mensen die hun land ontvluchten uit levensbehoud omwille van de oorlog of politieke dreiging, hebben recht op steun van ons die het beter hebben. Ik ben dan ook trots om te zien hoe De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen zich inzet om vluchtelingen te helpen en de mormonen oproept om te helpen waar mogelijk.   Dit doe ik vanuit een liefde voor mijn medemens. Maar liefde wil ook zeggen dat ik hen in alle opzichten wil helpen. Het feit dat ze hun land ontvluchten en hier bij ons een welkom toevluchtsoord vinden, is te danken aan de verlichting die geleid heeft tot onze (westerse) democratieën. De vrijheid die we gecreëerd hebben om hier te wonen en te zeggen, denken en geloven wat we willen, is een warm geschenk dat we uit liefde aanbieden.

Neen zeggen aan vluchtelingen uit liefde

  Maar vanuit diezelfde liefde moeten we hen ook durven leren dat ze dit geschenk moeten koesteren. Dat als ze dat niet doen, ze er zelf niet beter van worden, want dat het uiteindelijk hier zal vergaan net als het land dat ze ontvlucht zijn. We moeten durven neen zeggen wanneer er daden worden gesteld die volgens onze normen en waarden niet aanvaard worden in onze maatschappij. Dat is geen discussie over welke religie al dan niet menslievend is. Het gaat mij niet om religie of cultuur. Dat kan me niet schelen van waar hun normen en waarden komen. Het kan me wel schelen dat onze duur bevochte normen en waarden aantrekkelijk blijven, voor ons en hen en de generaties die na ons samen zullen komen.   Ik zie mijn kinderen ook enorm graag. Net daarom stel ik hen grenzen en luister ik soms naar uren gezaag waarom ze dit en dat moeten doen en dat en dit niet mogen doen. Daarom leg ik hen dat keer op keer uit en straf ik hen wanneer ze duidelijke grenzen overschrijden waarvan ze weten dat het overschrijden ervan tot straffende gevolgen zal leiden.   Ik begrijp dan ook totaal niet wat er fout is om vluchtelingen te helpen door hen duidelijke lessen aan te bieden over wat in onze maatschappij kan en niet kan. Met wazige taal en omfloersheid helpen we hen niet, want dan creëren we nog meer onduidelijkheid. De communicatie zal al moeilijk genoeg zijn omwille van taal- én cultuurverschillen. Laat het ons niet moeilijker maken door vage taal te gebruiken en nuances die hen onbekend zijn te willen plaatsen.  

De ogen sluiten zal de vluchtelingen niet helpen

  Wat er in Keulen gebeurd is of hoe feiten in Zweden verzwegen werden, is geen liefde en geen hulp voor de vluchtelingen die het goed menen. Dat is gewoon dom gedrag uit schrik voor onze eigen mensen. Schrik dat racisme welig zal tieren. Kortzichtig noem ik dat, want deze gebeurtenissen zullen het racisme meer aanwakkeren dan wanneer een overheid correct optreedt tegen hen die onze normen en waarden niet respecteren en misdrijven begaan.   Helpen waar nodig, hard zijn wanneer nodig. Als mormoon kijk ik naar het optreden van Christus: hij toonde naastenliefde als geen ander, maar evenmin keurde hij zonde goed. Een belangrijk gebod voor christenen is “Heb uw naaste lief zoals uzelf”. Er is dus geen betere richtlijn te bedenken voor de vluchtelingen. Hou van hen en help hen zoals u graag zelf geholpen zou worden, alsof het om uw vrienden gaat of uw buren. Maar wees even correct om hen te corrigeren zoals we doen met onze kinderen, familie en vrienden die over de schreef gaan.   De beste manier is om mekaar te helpen, zoals in Sijsele. Met mekaar werken en samenleven, als broeders en zusters, met respect voor mekaar; dat is wat volgens mij de oplossing is. Als er geen respect is, dan zal het niet werken. Dat respect moet van beide kanten komen, zonder pardon of toegeeflijkheid op dit punt. Daarmee helpen we niemand.