De meerderheidspartijen zijn het eens geraakt dat het leven van een baby voortaan niet meer beschermd moet worden door het strafwetboek. Men hamert er op dat er weinig verandert en dat de voorwaarden voor abortus ongewijzigd blijven (dus maximaal 12 weken en 6 dagen verplichte bedenktijd, waarover ik het nog had in een vorige blog, blijven behouden). Als het dan, dixit de meerderheidspartijen, toch maar symbolisch is, is het voor mij een symbool dat we stilaan ook het leven zelf als commodity gaan beschouwen in onze consumptie- en wegwerpmaatschappij.

 

Abortus uit strafwetboek: geen respect voor het leven?

  Als gelovige zal ik het altijd blijven opnemen voor meer respect voor het leven, in elke discussie, of die nu gaat over abortus, doodstraf of euthanasie. In elk van die gevallen kies ik voor het leven dat we van God hebben gekregen. Ik weet dat men in maatschappelijke discussies omtrent deze thema’s het geloof liever buitenspel zet, want dat vergemakkelijkt de discussie. Voor wie het leven beschouwt als de uitkomst van een kansberekening (die recent nog door geleerden van de universiteit van Oxford zodanig opnieuw werd berekend waaruit het nu blijkt dat de kans op leven buiten de aarde eigenlijk astronomisch klein is), is het makkelijker om het als minder waardevol te zien, denk ik. Daarmee bedoel ik niet zozeer dat deze mensen het leven zelf niet als belangrijk beschouwen, maar ze maken de vergelijking tussen lijden en leven, zowel in de abortus discussie (het lijden van de moeder indien ze een ongewenst kind moet op de wereld zetten) als in de euthanasie debatten (het eigen lijden). In die vergelijkingen krijgt het leven geen bonuspunten meer als een geschenk van God enerzijds, maar ook de zin van het lijden is totaal zoek. En daarom is het volgens mij tegenwoordig makkelijker voor hen die niet geloven om zulke keuzes te maken.   

Begrip voor wie lijden niet begrijpt

  Filosofisch gezien kan ik dat dus begrijpen want als je niet begrijpt dat lijden, in welke vorm dan ook, een doel heeft, dan kan je daar de correcte waarde niet van inschatten. Zelfs voor vele gelovigen is dit nog een moeilijk punt. Als je het leven als eindig beschouwt, dan is het inderdaad een evenwichtige keuze die je moet maken, althans in het geval van euthanasie. In het geval van abortus vind ik het zelfs voor atheïsten toch wel heel hautain dat ze beslissen over het leven van een ander. In die mate dat ik het eigenlijk ronduit hypocriet zou vinden dat iemand bijvoorbeeld tegen de doodstraf zou zijn maar voor abortus. By the way, het omgekeerde vind ik bij veel Amerikaanse geloofsgenoten ook hypocriet. Veel pro-abortus mensen voelen ook wel dat dit veel moeilijker ligt, want men verlegt de discussie van “beslissen over een leven” dan eenvoudigweg naar “wanneer begint het leven”. Het straffe in heel deze discussie is dat de wetenschap, de heilige graal van de atheïsten, hier geen sluitend antwoord op geeft. Het wordt dus een geloofskeuze: de grens wordt vastgesteld op wat de meerderheid lijkt te geloven. Of hoe atheïsten gedwongen worden in hun eigen debatten gedwongen worden zich te bedienen van een keuzehulp die ze de tegenstanders in het debat verwijten. Waarmee ik geenszins wil gezegd hebben dat dit een discussie is die zich vormt op de grens van gelovigen en humanisten. Er zijn uiteraard gelovigen die ook abortus aanvaardbaar vinden en omgekeerd. Maar ik vind wel dat men moet toelaten dat men vanuit wat men gelooft aan beide kanten van het kant, laat meespelen in de discussie.  

Allemaal symbolisch

  Soit, het is dus allemaal symbolisch. Abortus wordt uit het strafwetboek gehaald maar blijft strafbaar onder bepaalde omstandigheden. Vroeger was het verboden tenzij onder bepaalde omstandigheden. Semantische discussie, zeggen sommigen nu, dus waarom je er tegen verzetten? Ten eerste omdat ik het ook al niet eens was met de huidige bevrijdende voorwaarden. Ten twee, als het puur semantisch is, dan is er geen noodzaak om te wijzigen. Mag ik dan pleiten voor het symbool van respect? Ik geloof wat ik geloof, maar mij zal je nooit vinden in het kamp van diegene die abortusklinieken gaat afbranden of vrouwen die een abortus hebben gepleegd scheef bekijkt. Ieder maakt zijn keuze en ik weet (en hoop) dat voor veel vrouwen de keuze voor abortus nooit een makkelijke is. Abortus is geen alternatief voor anticonceptie (waar ik als gelovige dus geen enkele moeite mee heb). Hopelijk blijft op die manier het respect voor het leven overeind en is dit niet het begin van een aflopende helling.